Það sem ekki má tala um: "MÚTUR!"

Eyjan flytur fréttir af því að Ólafur F telji að maðkur sé í mysunni í útboðsmálum Reykjavíkurborgar.

Það liggur fyrir að auðmenn á Íslandi hafa gengdarlaust borið fé á stjórnmálamenn á Íslandi í gegnum kosningasjóði og stýrt því þannig hverjir hafa komist til valda á Íslandi. Því er sífellt beint að almenningi að "hann beri ábyrgð" vegna þess að "hann hafi kosið þetta yfir sig".

Málið er ekki svo einfalt því að auðmenn og strengjabrúður þeirra í stjórnmálum hafa lagt undir sig fjölmiðla og ljúga gengdarlaust að almenningi á milli þess sem þeir bera fram hræðsluáróður og eða eru uppteknir í leynimakki í "reykfylltum bakherbergjum" eins og það er stundum kallað.

Ekkert lát hefur orðið á þessu.

Stjórnmálamenn draga fram fín orð sem enginn skilur til þess að matreiða ofan í sauðsvartan almúgann. Stöðuleikasáttmáli hefur tekið við af orðinu þjóðarsátt. Vangetan er falin með fínum orðum eins og þjóðhagsspárforsendum og efnahagslegum stöðugleika.

Orðinu mútur er vandlega haldið utan við fréttir enda ekki fínt orð.

Menn reyna nú að bera því við að kosningasjóðir séu friðhelgir fyrir þessu lágkúrulega hugtaki og að mútur séu ekki mútur ef þær fara í gegn um kosningasjóði.

Stjórnmálamenn vilja gjarnan viðhalda framferði sínu og virðast stefna að því að uppgjör og "endurreisn" byggist á því að hegðun þeirra sé sett í orðatilbúning sem gefi því virðulega ásýnd en að ormagryfjan sé áfram fóðruð með græðgi og spillingu.

Ef hagsmunaaðili (t.d. einhver sem vill fá verkefni hjá borginni) vill bera fé á stjórnmálamann til þess að tryggja sér verkefni eða annað þá er trygg leið að leggja nokkrar milljónir í kosningasjóð vegna þess að kosningasjóðir eru undanskyldir hugtakinu mútur að mati þeirra sem telja sig hafa skilgreiningarvaldið.

Mútumál stjórnmálamanna hafa verið vandlega þögguð niður eftir kosningar enda valdhöfum lítill greiði gerður með því að farið sé í saumanna á því hvernig fjármunir hafa streymt inn í flokkanna.

Það sem er þó skaðlegast í þessu efni er að menn virðast ætla að halda uppteknum hætti með vinagreiða og leynimakk. Steingrímur J kallar t.d. þjónustulund sína við fjármálaöflin "að rísa undir vandanum" og setur upp ábúðarmikinn svip.

Framlög lögaðila til vinstri grænna og sjálfstæðisflokks sem hlutfall af ríkisstyrk voru svipuð árið 2007 en ekkert hefur verið gefið upp um framlög til flokkanna árið 2007 en þeirri tálsýn haldið að fólki að framlög frá einkaaðilum hafi að mestu lagst af eftir að ríkisstyrkjum til flokkanna hafi verið komið á árið 2007. Upphæð ríkisstyrks speglar fjölda þingmanna hvers flokks og því eru framlög frá lögaðilum (fyrirtækju) sem hlutfall af ríkisstyrk sambærileg við fjárhæð styrkja deilt á þingmann.

Þetta þýðir að fyrirtækin hafa greitt sambærilega fjárhæð fyrir hvern þingmann vinstri grænna og hvern þingmann sjálfstæðisflokks. Hver þingmaður framsóknar fylgir síðan í fast á eftir en ódýrastir eru þingmenn samfylkingar. Framlög fyrirtækja til fjórflokksins voru árið 2007 um 125 milljónir.

Ég ætla að leyfa mér að kalla hlutina sínum réttu nöfnum og benda á að mútur eru gjafir gefnar í því skyni að hafa áhrif á embættisfærslur og meðferð með almannafé og eignir hvort sem fjármunirnir eru settir í kosningasjóð eða á leynireikning í Sviss.

Stjórnmálin á Íslandi hafa þróast um þessar mútugreiðslur þannig að einstaklingar innan stjórnmálanna hafa farið að keppast um hylli þeirra sem leggja í sjóði þeirra í stað þess að hafa hagsmuni almennings að leiðarljósi.

Litið er á menn sem duga vel til fjáröflunar sem gullkálfa innan flokkanna og þeim útdeilt embætti virðingar og valda. Þetta hefur mótandi áhrif á siðgæði í stjórnmálum og stjórnsýslu.

Stjórnmálamenn verða inngróinn hluti af fjármálamafíu og taka græðgina með sér inn á Alþingi þar sem þeir skammta sér ofureftirlaun, 400 milljónir á ári til þess að viðhalda fjórflokkakerfinu og 200 milljónir á ári í skúffufé ráðherra til þess að viðhalda kjördæmapoti.

Þess hefur verið vandlega gætt að ekki læki út úr bönkunum upplýsingar um framlög þeirra af ýmsu tagi til stjórnmálamanna. Það hafa t.d. gengið sögur um það að að stjórnmálamenn hafi verið styrktir beint og framhjá kosningasjóðum t.d. með því að fjármálafyrirtæki eða auðmenn hafi fengið sendan reikninginn fyrir kostnaði. Fyrirgreiðslur í bönkum og afskriftir lána hafa einnig verið orðaðar við þingmenn.

Það verður að spyrja þeirrar spurningar hvaða tök útrásarvíkingar og stóriðja hafi á stjórnmálamönnum, stjórnendum lífeyrissjóða, embættismönnum og jafnvel fjölmiðlamönnum vegna vitneskju þeirra sem hafa mútað um mútuþægni þyggjenda.

Erlendir bankar með áhuga á Íslandi

Margnota gjaldeyrisvaraforði

Hvernig er hægt að nota hundruð milljarða "hóflega". Ekkert hefur verið hóflegt í framgöngu ráðamanna undanfarið ár og hvert klúðrið elt annað.

Sífellt er verið að villa um fyrir almenningi og menn orðnir dasaðir af því að geta í eyðurnar.

Stóra leyndamálið í dag eru leynieigeindur bankanna sem Steingríms J geymir í rassvasanum en hann verður að fara að teljast Íslandsmethafi í blekkingum og leynimakki.

Hér fylgir grein sem fréttablaðið birti fyrir tíu dögum síðan:

Sett voru á gjaldeyrishöft til þess að verja krónuna frekari falli eftir hrun bankanna. Helsta ógnin við gjaldmiðilinn var óþolinmótt fé jöklabréfaeigenda.

Erlendar fjármálastofnanir gáfu út jöklabréf sem seld voru aðilum, íslenskum eða erlendum. Kaupendur jöklabréfa veðjuðu á krónuna á sama tíma og bankarnir og erlendir vogunarsjóður tóku stöðu gegn henni. Eftir að gjaldeyrishöftin voru sett lokaðist fjármagn jöklabréfaeigenda inni. Þeir hafa því átt einan þann kost að endurfjárfesta fjármuni sína á Íslandi. Staða jöklabréfa og erlendra krónueigna er talin vera 400 til 600 milljarðar ISK en sumir telja að fjárhæðin sé um 620 milljarðar.

Viðskipti með jöklabréf eru íslenska ríkinu óviðkomandi. Þetta voru viðskipti á milli erlendra fjárfestingabanka og viðskiptavina þeirra með verðbréf í íslenskum krónum.

Eitt af áhyggjuefnum Seðlabankans er að ekki sé unnt að aflétta gjaldeyrishöftunum samkvæmt áætlun AGS. Fyrirhugað er að taka lán upp á 620 milljarða ISK til þess að styrkja gjaldeyrisforðann sem er 490 milljarðar en þar af eru 210 milljarðar hrein eign. Til samanburðar þá var gjaldeyrisforðinn 163 milljarðar árið 2007 og 67 milljarðar árið 2005. Já, segir kannski einhver "en það sýndi sig að þetta var allt of lítill varaforði." Jú rétt er það en við gjörólíkar aðstæður. Bankarnir voru risavaxnir og Seðlabankinn átti að geta staðið undir lánum til þrautavara.

Í greinargerð Seðlabankans til forsætisráðherra, 6. október síðastliðinn, segir m.a. um mikilvægi rausnarlegs gjaldeyrisforða "Það eflir getu Seðlabankans til þess að mæta hugsanlegu útstreymi og dregur um leið úr líkum á því að til þess komi." Sérstaka athygli vekur að Seðlabankinn telur að gjaldeyrisforðinn (risalánið) dragi úr líkum á útstreymi en litlar líkur eru á því að þessi kenning standist enda verður traust á íslensku efnahagskerfi ekki reist á einni nóttu heldur er það langtímaverkefni. Öllu líklegra er að aðilar sjái risalánið sem farseðil úr landi. Að hræðsla muni ráða för.

Það er ávallt áhugavert þegar hagfræðingar setja sig í spor sálfræðinga og telja sig sjá fyrir um hegðun fólks. Er trúverðugt að álykta að einstakir fjárfestar kynni sér efnahagsstefnu yfirvalda eða hvað þá heldur túlki trúverðugleika hennar þegar þeir taka ákvörðun um það hvar þeir telji fjármunum sínum borgið? Gleymum því ekki að þetta eru aðilar sem tóku stöðu með krónunni þegar aðrir veðjuðu gegn henni.

Stjórnvöld segja að geyma eigi risalánið og greiða af því 20 milljarða á ári í vaxtamun. En samkvæmt ofangreindri tilvitnun í greinargerð Seðlabankans virðist eiga að grípa til þessa varasjóðs þegar gjaldeyrishöft verða afnumin. Gríðarleg áhætta fylgir þessari fyrirætlun. Líklegt er að jöklabréfaeigendur rjúki með fjármuni úr landi en að Íslendingar sitji uppi með að greiða fulla vexti af risaláninu í stað vaxtamunar, þ.e. vextir af innistæðum hverfa en vextirnir ekki.  Það mun síðan lenda á komandi kynslóðum að endurgreiða þessa skuld.

Þetta vekur upp spurningar um áform AGS um að "bjarga" fjármagnseigendum sem vilja koma fé úr landi með því að taka risalán sem lendir á íslenskum skattgreiðendum?

Fagfjárfestar höfðu alla burði til þess að taka upplýsta ákvörðun um áhættuna sem fylgdi því að fjárfesta í jöklabréfum. Það er fullkomlega réttmæt spurning að spyrja hvort íslenskur almenningur eigi að bera tapið af hruninu, en auk þess að fjármagna bætur til fagfjárfesta. Þessi viðskipti með jöklabréf komu íslenskum almenningi ekkert við.

Lögð hefur verið ríkuleg áhersa á að spyrða Alþjóðagjaldeyrissjóðinn við hugtakið traust en í greinargerð Seðlabankans til forsætisráðherra segir "litið er á aðkomu sjóðsins sem heilbrigðisvottorð fyrir þá efnahagsstefnu sem mótuð hefur verið." Þetta er í mótsögn við niðurstöðu Center of economic policy research.  CEPR segir um spár Alþjóðagjaldeyrissjóðsins í löndum þar sem hann hefur haft aðkomu... að þær feli í sér munstur mistaka sem veki spurningar um hlutleysi sjóðsins.

Nota forðann í afborganir lána

Mogginn skrifar ekki um spillingu

Það er að verða nánast ómögulegt að fylgjast með með því að lesa Moggann. Ég fór inn á Eyjuna og þar morar allt í fréttum af spillingu stjórnmálanna en á Moggin flytur nú sauðsvörtum almúganum bjartsýnisfréttir hannaðar af Alþjóðagjaldeyrsisjóðnum.

Þórður Friðsjónsson segir frá því í viðskiptablaðinu hvernig stjórnmálamafían kom í veg fyrir Enskilda Banken í Svíþjóð eignaðist Landsbankann. Það voru þeir kumpánar Davíð Oddson, Geir Haarde, Halldór Ásgrímsson og Finnur Ingólfsson sem töldu að málum væri betur borgið með öðrum hætti. Trúlega fyrir sjálfa sig og sína nánu vini eins og t.d. Kjartan Gunnarsson.

Bati í augsýn um mitt ár 2010