Vanhæfni stjórnsýslunnar í sífelldri afhjúpun

Misnotkun, sjálftaka og brot á stjórnsýslu- og jafnréttislögum hefur verið viðvarandi í stjórnsýslunni. Skrifstofustjóri Alþingis hefur þó talið það forgangsatrið að ákæra ungt fólk fyrir að bregðast við sukkinu og sóðaskapnum sem hefur verið viðvarandi á Alþingi. Vanhæfni og sjálftaka sem keyrði þjóðarbúið í þrot.

Hinir klíkuráðnu sendiherrar eru sérstakur kafli í íslenskri stjórnsýslu en þeir einstaklingar sem skipaðir hafa verið til þess að gæta hagsmuna þjóðarinnar á alþjóðavettvangi hafa sýnt einstaka vanhæfni. 

Stjórnmálamenn nota nefndarsetur sem bitlinga til fólks sem er duglegt að smala og litlu virðist skipta hvort þetta fólk skili af sér einhverri vinnu.

Frétt á Vísi er athyglisverð en þar segir:

Alþingi samþykkti í mars 2007 að heimila ríkisstjórn að semja við sambandið um tilskipunina (um framsal afbrotamanna frá Bretlandi). Björn Bjarnason gegndi þá stöðu dómsmálaráðherra. Aðspurður hvers vegna ekki hefði enn verið samið um málið segir hann það vera að snúa málum á haus. „Dómsmálaráðuneytið hafði lokið vinnu sinni. Formsatriði eftir hjá utanríkisráðuneytinu. Spurðu diplómatana um hvað þeir gerðu."

Ráðherrann er auðvitað ábyrgðarlaus eins og ráðherrum er títt. Það virðist vera mikil óreiða á því í stjórnarráðinu hverjir fylgi málum eftir og hverjir geri hvað. 

Bryndís Helgadóttir, settur skrifstofustjóri dómsmálaráðuneytisins, segir hins vegar að vinna hafi staðið yfir í dómsmálaráðuneytinu frá samþykkt Alþingis. Hún segir málið flókið og hafi ekki tekið óeðlilega langan tíma. Norðmenn hafi ekki heldur lokið vinnu sinni varðandi innleiðinguna.
Hún segir aðalatriðið vera einfaldara og styttra ferli. Þá felist í tilskipuninni að löndin framselji eigin ríkisborgara. Alþingi hafi gert athugasemdir við það á sínum tíma. Um áramótin tók gildi nýr framsalssamningur milli Norðurlandanna.

 

Telur tillögu um nímenninga ekki þingtæka