Í aftakaveðri

 

Í því hafróti sem ríkir núna rifjast upp fyrir mér skipsferð sem farin var yfir Atlantshafið fyrir rúmlega þrjátíu árum síðan. Ég var farþegi á einu skipa Samskipa og gekk með dóttur mína sem fæddist tveimur mánuðum síðar. Þegar við nálguðumst Færeyjar í aftakaveðri bárust fréttir af því að annað skip Samskipa lá vélarvana fyrir utan Færeyjar. Nú hófust aðgerðir til þess að gera vélarvana skipið haffært að nýju. Vélstjórar af okkar skipi fóru á milli skipa á smákænum í aftakaveðri til þess að aðstoða við viðgerð vélarinnar. Við hin biðum í ofvæni eftir fréttum af björgun. Ástandið varði í tvo sólarhringa en vélstjórunum tókst að koma vélinni í horf eftir langar vaktir og mikið hugrekki. Ég minnist þess ekki að hafa verið hrædd enda treysti ég mönnunum í brúnni til þess að taka góðar ákvarðanir.

Í því gjörningaveðri sem ríkir nú er ég hinsvegar hrædd. Get ég treyst því að mennirnir í brúnni sendi ekki kokkinn til þess að gera við vélina? Hefur skipstjórinn þá þekkingu og hugrekki sem þarf núna? Ekki bætir um vik að þær aðstæður sem ríkja nú eru afleiðingar mannlegra ákvaranna og gjörða.