Kreppan

Slitastjórn yfir Íbúðalánasjóði = milljarð í vasa nokkurra lögfræðinga af framlagi ríkissjóðs.

	Vill skoða sameiningu Landsbankans og ÍLS
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Haustið 2008 varð vitundarsprenging á Íslandi. Langvarandi þöggun og misvísandi skilaboð frá stjórnvöldum gerðu það að verkum að margir tóku vondar ákvarðanir í aðdraganda hrunsins og sýndu af sér hegðun sem byggði á því að fólk hélt að það byggði öðruvísi heim, heim sem var málaður upp af hrokafullum stjórnmálamönnum og hagsmunaaðilum sem höfðu ítök í fjölmiðlum.

Erlendir fræðimenn skrifuðu harðorðar greinar um klíkusamfélagið Ísland þar sem forréttindastéttin fitnaði á kostnað þeirra sem af trúgirni halda að heimurinn sé öðruvísi vegna þess að þeir hlusta á rétttrúnaðarboðskap þeirra sem vilja alltaf meira.

Nú þegar fimm ár eru frá hruni ganga stjórnmálamenn og forréttindahópar fram með ofbeldi gagnvart almenningi sem ekki fær að móta skoðanir út frá heilbrigðri fjölmiðlun. Forheimskandi áróður um að menntun sé í raun menntahroki og að reynsla sem í raun reynir ekki á vegna klíkutengsla jafngildi góðri menntun hefur verið í umræðunni.

Hver hefur heyrt að innmúraður Framsóknarmaður hafi verið rekinn vegna afglapa í starfi eða vegna þess að hann getur ekki nýtt sér reynslu á eðlilegan hátt og hver er þá prófsteinninn? Hversu margir Framsóknarmenn eru nú um mundir að lenda í hreinsunareldi Eyglóar Harðardóttur?

Í þessu landi forheimskunarinnar fagna femínistar ráðningu Gísla Marteins sem stjórnanda pólitísks umræðuþáttar á sunnudagsmorgnum. Ekki var verkefnið auglýst. Ekki fór fram umræða um það hvað skyldi haft að leiðarljósi við mótun þessarar þáttagerðar sem hefur mikil áhrif í pólitískri umræðu.

Í tíð Egils Helgasonar var hlutfall kvenkyns gesta jafnan um 25%. Karlarnir fengu gjarnan að kyrja og grípa fram í fyrir kvenkyns gestum án teljandi athugasemda. Alls konar karlar fengu aðgang að almenningi með visku sína en konur þurftu helst að vera annaðhvort þingkonur eða blaðakonur til að vera gjaldgengar.

Gísli Marteinn var þáttastjórnandi á RÚV í boði skattgreiðenda og reið á þeim hesti inn í pólitíkina eins og fjölmörg dæmi eru um að starfsmenn sjónvarpsstöðva hafi gert. Honum, eins og Þóru Arnórsdóttur, er skilað aftur inn á RÚV þegar draumar sem tengjast pólitísku lífi ganga ekki eftir.

Vandaðir erlendir fjölmiðlar, s.s. sem BBC, tiltaka í siðareglum að þáttastjórnendur og fréttafólk megi ekki taka þátt í pólitík. Það þykir ekki samræmast lýðræðishugmyndum að fólk sem hefur verið kynnt inn í stofu til almennings með kröfu um hlutleysi fljóti á þeirri bylgju inn í pólitík og hagsmunapot.

Ráðning þáttastjórnanda fyrir pólitískan umræðuþátt í opinberu sjónvarpi virðist hafa farið fram í bakherbergjum. Innmúraður Sjálfstæðismaður valinn í verkið. Og já, vitaskuld karl. Þrátt fyrir karllæga slagsíðu sem sögulega hefur fylgt þessum þætti er ekki rætt að hafa fyrirkomulagið eins og tíðkast t.d. annars staðar á Norðurlöndunum, að setja konu og karl yfir þáttinn.

Heimsmynd konunnar virðist ekki eiga mikið erindi í þessum opinbera fjölmiðli þótt ekki sé hikað við að rukka konur um nefskattinn. Blygðunarlaus misbeiting á valdi. Misbeiting af þessum toga í karlasamfélaginu kallar á kynjakvóta.

Það gengur gegn grundvallarhugmyndum um lýðræði að einstaklingar sem hafa komið sér á framfæri inni í stofu hjá fólki, á kostnað skattgreiðenda í gegnum fjölmiðil, ríði á þeirri öldu inn í pólitík. Það gengur gegn grundvallarhugmyndum um frjálsa skoðanamyndum að virkir þátttakendur í pólitísku flokkastarfi skuli hafa ítök í opinberum fjölmiðli og stýra pólitískri umræðu.

Í lögum um Ríkisútvarp segir m.a.: Að halda í heiðri lýðræðislegar grundvallarreglur og mannréttindi og frelsi til orðs og skoðana. Gæta skal fyllstu óhlutdrægni í frásögn, túlkun og dagskrárgerð.

Þéttofin klíkumenning RÚV og stjórnmála hlýtur að vekja spurningar um það til hvers verið er að setja svona lög. Sjálfstæðisflokkurinn hefur, frá kosningum í vor, verið óþreytandi við að senda RÚV og starfsmönnum RÚV skilaboð að þeim sé eins gott að fara mjúkum höndum um ríkisstjórn Framsóknar og Sjálfstæðismanna en þessi skilaboð hafa verið í anda drottningarinnar Davíðs Oddssonar.

Hótana- og kúgunarkúltúrinn er enn við lýði hjá þessum stjórnmálaflokkum sem svo eftirminnilega skuldsettu ríkissjóð um þúsund milljarða í skjóli forheimskandi umræðu.

Það eru ekki 29,7% kjósenda sem fylgja sjálfstæðisflokknum heldur 29,/% álitsgjafa MMR. Kannski eru líka 32% af saumaklúppnum kátar stelpur sem fylgja sjálfstæðisflokknum. En skrítin fyrirbæri finnast víða.

Eftirfarandi grein var birt á Fréttablaðinu í dag:

 

Á Íslandi er virðing fyrir frumbyggjarétti í takt við það sem þekkist í þriðjaheimsríkjum. Víða á landsbyggðinni hefur atvinnufrelsi verið heft og mönnum meinað að sækja sér lífsbjörg á sjávarmiðin sem í gegn um aldirnar hefur haldið lífi á svæðum sem bjóða ekki upp á marga aðra afkomumöguleika.

Á forsíðu Fréttablaðsins segir að forseti Íslands og sjávarútvegsráðherra vilji víðtækari sátt um sjávarútveginn. Einnig er því haldið fram að hluti af þeirri sátt sé að auka skilning í samfélaginu á því hvernig sjávarútvegurinn virkar.

Á Íslandi eru ekki til nein samtök eigenda auðlindarinnar og enginn talsmaður þeirra. Ekkert fjármagn hefur verið veitt til þess að tryggja að upplýsingar til almennings séu eðlilegar með tilliti til ólíkra hagsmuna. Hagsmunaaðilar í sjávarútvegi hafa keypt fjölmiðla og veitt háa styrki til stjórnmálaflokka sem þeir telja sér velviljaðir. Sumir vilja kalla Sjálfstæðisflokkinn LÍÚ flokkinn.

Það er nokkuð merkilegt að talsmenn sjávarútvegsins tala um að auka þurfi skilning á málefni sjávarútvegsins á sama tíma og mjög villandi upplýsingar og vanþekking berst frá þessum aðilum um atriði sem varða sjávarútveg. Forheimskandi áróður gerir samfélagið hvorki upplýstara né eykur skilning.

Villandi hugmynd um sjálfbærni
Það er gjarnan sagt að íslenskur sjávarútvegur sé sjálfbær og að þessari sjálfbærni þurfi að viðhalda. Þetta er kolrangt því að íslenskur sjávarútvegur hagnast á falli krónunnar um 40% en það er almenningur sem tekur á sig samsvarandi byrðar. Trúlega er þetta hæsti styrkur sem nokkur útgerð í heiminum hefur fengið frá samfélaginu. Gjaldtaka í sjávarútvegi myndi að einhverju leiðrétta þessa ölmusu sem auðugir útgerðarmenn hafa verið að þiggja af almenningi.

Einokun og höft eru líka fórnarkostnaður sem aðrir en útgerðin þurfa að bera og er í andstöðu um hugmynd um sjálfbærni. Samfélagslegt óréttlæti hefur valdið úlfúð og ósátt með þjóðinni. Gjafabréf núverandi stjórnvalda er enn eitt dæmið um styrki til útgerðarinnar af þeim toga sem viðgengist hefur um áratugi.

Villandi útreikningar
Bjarni Jónsson, sem talar máli stórútgerðarinnar, segir: Við skulum reyndar bara taka dæmi af togaranum Páli Pálssyni, ÍS-102. Jaðarkostnaður hans við að bæta einu tonni við 70 tonna afla sinn er miklu lægri en kostnaður smábátsins við að fiska eitt tonn.

Hugtakið jaðarkostnaður er notað yfir útreikninga sem eru gerðir til að skoða hagkvæmni aukinnar framleiðslu. Breytilegur kostnaður er eingöngu notaður við þessa útreikninga en horft fram hjá kostnaði sem framleiðsluaukning hefur ekki áhrif á. Það er því aldrei hægt að nota jaðarkostnað til þess að bera saman hagkvæmni tveggja fyrirtækja eða framleiðslueininga og sér í lagi þegar fjárfestingastrúktúr þessara framleiðslueininga er mjög ólíkur.

Skrítið með afskriftirnar
Þær upplýsingar voru gefnar vegna fyrirspurnar á Alþingi að afskriftir í sjávarútvegi væru einungis rúmlega sex milljarðar en á sama tíma berast fréttir af útgerðarmönnum sem eru að fá afskriftir upp á tugi milljarða. Nefna má í þessu samhengi útgerðarmennina Magnús Kristinsson frá Vestmannaeyjum og Guðmund Kristjánsson sem kenndur er við Brim.

Vælið góðkunna
Útgerðarmenn treysta mjög á trúgirni hinnar þrælslunduðu þjóðar og það vaknar hjá mér sá grunur þegar talað er um að auka þurfi skilning samfélagsins á því hvernig sjávarútvegurinn virkar að LÍÚ sé að hugsa um að herða enn á hinum forheimskandi áróðri.Hinn vinsæli frasi er núna „vandi minni og meðalstórra fyrirtækja“ þótt lítil rök liggi fyrir hvað það varðar.

Staðreyndin er að framlegð sjávarútvegsins er um 70 til 80 milljarðar. Það er því nokkuð ljóst að afkoma allflestra sjávarútvegsfyrirtækja er í góðu lagi. Frasinn að einhver fyrirtæki séu í vanda er álíka gáfulegur og fara fram á ölmusustyrki fyrir alla bakara ef þrír bakarar eigi í fjárhagsvanda. Meðöl útgerðarinnar eru óvönduð.

Þjóðarviljinn
Forsetinn, Ólafur Ragnar Grímsson, heldur því fram að ekki hafi ríkt nægur þjóðarvilji fyrir því að vísa nýjum lögum sem afnema gjaldtöku í sjávarútvegi til þjóðarinnar. Könnun á DV sýnir að um 75% þjóðarinnar er andvígur niðurstöðu forsetans. Þetta vekur umhugsun um það hvort forsetinn telji vilja útgerðarinnar vera þjóðarvilja. Hvort forsetinn sé í dag klappstýra arðránsins.

Er kvótaleiga skattur?
Brynjar Níelsson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, er einn þeirra sem hafa tekið að sér að tala máli útgerðarinnar. Hann segir m.a.: Sérstaka veiðigjaldið er auðvitað skattur enda hluti af tekjuöflun ríkissjóðs. Það er vel þekkt að ríkissjóður aflar sér tekna eftir fleiri leiðum en með innheimtu skatta, t.d. með hlutdeild skjólstæðinga í kostnaði eða vaxtatekjum og útleigu.

Útgerðarmenn hafa sjálfir leigt og selt öðrum aðgang að auðlindinni en þá hefur það verið kallað eitthvað annað en skattur, t.d. framsal, kvótaleiga eða sala aflaheimilda. Nú er þetta atferli ef maður skoðar það a priori það nákvæmlega sama hvort sem útgerðarmaðurinn er að rukka fyrir aðgang að auðlindinni eða hinn sanni eigandi, þjóðin (ríkið) er að rukka fyrir aðgang að auðlindinni.

Ef það telst vera skattur að rukka fyrir aðgang að auðlindinni þá ber útgerðarmönnum sem hafa rukkað aðra útgerðarmenn fyrir aðgang að auðlindinni (með leigu eða sölu heimilda) að skila þeim tekjum í ríkissjóð.

Tefla til ófriðar milli landsbyggðar og höfuðborgarsvæðis
Sérlega ógeðfelldar eru tilraunir útgerðamanna til að beina athyglinni frá skaðræði þeirra eigin hegðunar gagnvart landsbyggðinni með því að skapa úlfúð á landsbyggðinni gagnvart höfuðborgarsvæðinu.

Þetta er arfleifð aldagamalla hugmynda um eignarhald aðalsins á vinnuþýi sem sætti vistarböndum en óvinurinn var tækifæri sem þéttbýliskjarninn bauð upp á og það frelsi sem hann gat fært fátækum.

Hinn sanni óvinur landsbyggðarinnar hefur verið útgerðin sem hefur tekið afkomumöguleika af heilu og hálfu byggðalögunum með kvótabraski. Svindl með söluverð til dótturfélaga hefur minnkað hlut sjómanna á landsbyggðinni og dregið úr tekjum hins opinbera af útgerðinni. Þetta bitnar á skólahaldi og uppbygginu í þorpum og bæjarfélögum á landsbyggðinni. Það er erfitt að sjá hvernig einhverjir latte-lepjandi borgarbúar bera ábyrgð á þessu athæfi.

Vont kerfi
Fiskveiðistjórnun á Íslandi hefur verið afleit. Kerfið brýtur á mannréttindum og samræmist ekki ákvæðum í stjórnarskrá né heldur ákvæðum stjórnsýslulaga um jafnræði. Kerfið hvetur til svindls og hefur verið mótað af mönnum sem hafa grætt sjálfir á kerfinu. Kerfið vinnur gegn verndunarsjónarmiðum og hvetur til brottkasts.

Það er undarlegt að Sjálfstæðisflokkurinn skuli vera aðalbandamaður útgerðarinnar í þessum efnum þar sem kerfið er andstætt frjálshyggjuhugmyndum og á meira skylt við hugmyndafræði kommúnismans um mikil ríkisafskipti og ókeypis aðgang að eignum ríkisins (þjóðarinnar en ríkið er þjóðin sagði ágætur fræðimaður).

Stefna Sjálfstæðisflokksins og LÍÚ virðist vera að festa í sessi þá hugmynd að íslenska landhelgin sé hlutafélag í eigu kvótahafa. Kvótalögin eru ekki bara afleit í sjálfu sér heldur einnig stórhættuleg þróun lýðræðissamfélags.

	Sjálfstæðisflokkur með 29,7% fylgi
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Bjarni Ben sendi gömlum og farlama loforð heim að dyrum um að hann myndi leiðrétta skerðingu á lífeyri sem síðasta ríkisstjórn þurfti að gera vegna þess að lífeyrissjóðirnir töpuðu allt að helmingi höfuðstólsins í áhættufjárfestingum.

Bjarni Ben var launaður stjórnarformaður N1 þegar að fyrirtækið tók fjóra milljarða að láni í lífeyrisjóðunum. 

Vitanlega voru milljarðarnir afskrifaðir og tapið trúlega fært á reikning undir yfirskriftinni skerðing lífeyris

Ekki bólar á efndum vegna kosningaloforða Bjarna fremur en endurgreiðslu til lífeyrisjóðanna á láninu góða. 

Um það leikur enginn vafi að veiðigjöldin eru borgun fyrir afnot en slíkt er oft kallað leiga en ég held að það hafi aldrei verið kallað skattur.

Ef það er kallað skattur þá hlýtur útgerðin að hafa verið að innheimta skatt þegar hún rukkar leigu af kvóta eða selur aflaheimildir. Þá má spyrja: hvers vegna var þessum sköttum ekki skilað í ríkissjóð?

Það hlýtur að vera næsta skref hjá skattinum að ganga eftir því að öll gjöld sem útgerðin hefur innheimt fyrir kvóta (leigu eða sölu) verði skilað í ríkissjóð.

	Sníður stjórninni þröngan stakk
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt