Yfir 600 milljónir til fjór-flokksins

Þingmenn og ráðherra eru ekki að spara þegar þeir eiga sjálfir í hlut eins og kom fram í Kastljósi kvöldsins.

Styrkur til flokkanna er um 400.000.000

Framlag til flokkanna er um 80.000.000

Skúffupeningar til ráðherra um 200.000.000

Það er augljóst að með þessu kerfi er fjór-flokkurinn óvinnandi vígi fyrir minni flokka.

Fjölmenni á borgarafundi

Það sem ekki má tala um: "MÚTUR!"

Eyjan flytur fréttir af því að Ólafur F telji að maðkur sé í mysunni í útboðsmálum Reykjavíkurborgar.

Það liggur fyrir að auðmenn á Íslandi hafa gengdarlaust borið fé á stjórnmálamenn á Íslandi í gegnum kosningasjóði og stýrt því þannig hverjir hafa komist til valda á Íslandi. Því er sífellt beint að almenningi að "hann beri ábyrgð" vegna þess að "hann hafi kosið þetta yfir sig".

Málið er ekki svo einfalt því að auðmenn og strengjabrúður þeirra í stjórnmálum hafa lagt undir sig fjölmiðla og ljúga gengdarlaust að almenningi á milli þess sem þeir bera fram hræðsluáróður og eða eru uppteknir í leynimakki í "reykfylltum bakherbergjum" eins og það er stundum kallað.

Ekkert lát hefur orðið á þessu.

Stjórnmálamenn draga fram fín orð sem enginn skilur til þess að matreiða ofan í sauðsvartan almúgann. Stöðuleikasáttmáli hefur tekið við af orðinu þjóðarsátt. Vangetan er falin með fínum orðum eins og þjóðhagsspárforsendum og efnahagslegum stöðugleika.

Orðinu mútur er vandlega haldið utan við fréttir enda ekki fínt orð.

Menn reyna nú að bera því við að kosningasjóðir séu friðhelgir fyrir þessu lágkúrulega hugtaki og að mútur séu ekki mútur ef þær fara í gegn um kosningasjóði.

Stjórnmálamenn vilja gjarnan viðhalda framferði sínu og virðast stefna að því að uppgjör og "endurreisn" byggist á því að hegðun þeirra sé sett í orðatilbúning sem gefi því virðulega ásýnd en að ormagryfjan sé áfram fóðruð með græðgi og spillingu.

Ef hagsmunaaðili (t.d. einhver sem vill fá verkefni hjá borginni) vill bera fé á stjórnmálamann til þess að tryggja sér verkefni eða annað þá er trygg leið að leggja nokkrar milljónir í kosningasjóð vegna þess að kosningasjóðir eru undanskyldir hugtakinu mútur að mati þeirra sem telja sig hafa skilgreiningarvaldið.

Mútumál stjórnmálamanna hafa verið vandlega þögguð niður eftir kosningar enda valdhöfum lítill greiði gerður með því að farið sé í saumanna á því hvernig fjármunir hafa streymt inn í flokkanna.

Það sem er þó skaðlegast í þessu efni er að menn virðast ætla að halda uppteknum hætti með vinagreiða og leynimakk. Steingrímur J kallar t.d. þjónustulund sína við fjármálaöflin "að rísa undir vandanum" og setur upp ábúðarmikinn svip.

Framlög lögaðila til vinstri grænna og sjálfstæðisflokks sem hlutfall af ríkisstyrk voru svipuð árið 2007 en ekkert hefur verið gefið upp um framlög til flokkanna árið 2007 en þeirri tálsýn haldið að fólki að framlög frá einkaaðilum hafi að mestu lagst af eftir að ríkisstyrkjum til flokkanna hafi verið komið á árið 2007. Upphæð ríkisstyrks speglar fjölda þingmanna hvers flokks og því eru framlög frá lögaðilum (fyrirtækju) sem hlutfall af ríkisstyrk sambærileg við fjárhæð styrkja deilt á þingmann.

Þetta þýðir að fyrirtækin hafa greitt sambærilega fjárhæð fyrir hvern þingmann vinstri grænna og hvern þingmann sjálfstæðisflokks. Hver þingmaður framsóknar fylgir síðan í fast á eftir en ódýrastir eru þingmenn samfylkingar. Framlög fyrirtækja til fjórflokksins voru árið 2007 um 125 milljónir.

Ég ætla að leyfa mér að kalla hlutina sínum réttu nöfnum og benda á að mútur eru gjafir gefnar í því skyni að hafa áhrif á embættisfærslur og meðferð með almannafé og eignir hvort sem fjármunirnir eru settir í kosningasjóð eða á leynireikning í Sviss.

Stjórnmálin á Íslandi hafa þróast um þessar mútugreiðslur þannig að einstaklingar innan stjórnmálanna hafa farið að keppast um hylli þeirra sem leggja í sjóði þeirra í stað þess að hafa hagsmuni almennings að leiðarljósi.

Litið er á menn sem duga vel til fjáröflunar sem gullkálfa innan flokkanna og þeim útdeilt embætti virðingar og valda. Þetta hefur mótandi áhrif á siðgæði í stjórnmálum og stjórnsýslu.

Stjórnmálamenn verða inngróinn hluti af fjármálamafíu og taka græðgina með sér inn á Alþingi þar sem þeir skammta sér ofureftirlaun, 400 milljónir á ári til þess að viðhalda fjórflokkakerfinu og 200 milljónir á ári í skúffufé ráðherra til þess að viðhalda kjördæmapoti.

Þess hefur verið vandlega gætt að ekki læki út úr bönkunum upplýsingar um framlög þeirra af ýmsu tagi til stjórnmálamanna. Það hafa t.d. gengið sögur um það að að stjórnmálamenn hafi verið styrktir beint og framhjá kosningasjóðum t.d. með því að fjármálafyrirtæki eða auðmenn hafi fengið sendan reikninginn fyrir kostnaði. Fyrirgreiðslur í bönkum og afskriftir lána hafa einnig verið orðaðar við þingmenn.

Það verður að spyrja þeirrar spurningar hvaða tök útrásarvíkingar og stóriðja hafi á stjórnmálamönnum, stjórnendum lífeyrissjóða, embættismönnum og jafnvel fjölmiðlamönnum vegna vitneskju þeirra sem hafa mútað um mútuþægni þyggjenda.

Erlendir bankar með áhuga á Íslandi

Margnota gjaldeyrisvaraforði

Hvernig er hægt að nota hundruð milljarða "hóflega". Ekkert hefur verið hóflegt í framgöngu ráðamanna undanfarið ár og hvert klúðrið elt annað.

Sífellt er verið að villa um fyrir almenningi og menn orðnir dasaðir af því að geta í eyðurnar.

Stóra leyndamálið í dag eru leynieigeindur bankanna sem Steingríms J geymir í rassvasanum en hann verður að fara að teljast Íslandsmethafi í blekkingum og leynimakki.

Hér fylgir grein sem fréttablaðið birti fyrir tíu dögum síðan:

Sett voru á gjaldeyrishöft til þess að verja krónuna frekari falli eftir hrun bankanna. Helsta ógnin við gjaldmiðilinn var óþolinmótt fé jöklabréfaeigenda.

Erlendar fjármálastofnanir gáfu út jöklabréf sem seld voru aðilum, íslenskum eða erlendum. Kaupendur jöklabréfa veðjuðu á krónuna á sama tíma og bankarnir og erlendir vogunarsjóður tóku stöðu gegn henni. Eftir að gjaldeyrishöftin voru sett lokaðist fjármagn jöklabréfaeigenda inni. Þeir hafa því átt einan þann kost að endurfjárfesta fjármuni sína á Íslandi. Staða jöklabréfa og erlendra krónueigna er talin vera 400 til 600 milljarðar ISK en sumir telja að fjárhæðin sé um 620 milljarðar.

Viðskipti með jöklabréf eru íslenska ríkinu óviðkomandi. Þetta voru viðskipti á milli erlendra fjárfestingabanka og viðskiptavina þeirra með verðbréf í íslenskum krónum.

Eitt af áhyggjuefnum Seðlabankans er að ekki sé unnt að aflétta gjaldeyrishöftunum samkvæmt áætlun AGS. Fyrirhugað er að taka lán upp á 620 milljarða ISK til þess að styrkja gjaldeyrisforðann sem er 490 milljarðar en þar af eru 210 milljarðar hrein eign. Til samanburðar þá var gjaldeyrisforðinn 163 milljarðar árið 2007 og 67 milljarðar árið 2005. Já, segir kannski einhver "en það sýndi sig að þetta var allt of lítill varaforði." Jú rétt er það en við gjörólíkar aðstæður. Bankarnir voru risavaxnir og Seðlabankinn átti að geta staðið undir lánum til þrautavara.

Í greinargerð Seðlabankans til forsætisráðherra, 6. október síðastliðinn, segir m.a. um mikilvægi rausnarlegs gjaldeyrisforða "Það eflir getu Seðlabankans til þess að mæta hugsanlegu útstreymi og dregur um leið úr líkum á því að til þess komi." Sérstaka athygli vekur að Seðlabankinn telur að gjaldeyrisforðinn (risalánið) dragi úr líkum á útstreymi en litlar líkur eru á því að þessi kenning standist enda verður traust á íslensku efnahagskerfi ekki reist á einni nóttu heldur er það langtímaverkefni. Öllu líklegra er að aðilar sjái risalánið sem farseðil úr landi. Að hræðsla muni ráða för.

Það er ávallt áhugavert þegar hagfræðingar setja sig í spor sálfræðinga og telja sig sjá fyrir um hegðun fólks. Er trúverðugt að álykta að einstakir fjárfestar kynni sér efnahagsstefnu yfirvalda eða hvað þá heldur túlki trúverðugleika hennar þegar þeir taka ákvörðun um það hvar þeir telji fjármunum sínum borgið? Gleymum því ekki að þetta eru aðilar sem tóku stöðu með krónunni þegar aðrir veðjuðu gegn henni.

Stjórnvöld segja að geyma eigi risalánið og greiða af því 20 milljarða á ári í vaxtamun. En samkvæmt ofangreindri tilvitnun í greinargerð Seðlabankans virðist eiga að grípa til þessa varasjóðs þegar gjaldeyrishöft verða afnumin. Gríðarleg áhætta fylgir þessari fyrirætlun. Líklegt er að jöklabréfaeigendur rjúki með fjármuni úr landi en að Íslendingar sitji uppi með að greiða fulla vexti af risaláninu í stað vaxtamunar, þ.e. vextir af innistæðum hverfa en vextirnir ekki.  Það mun síðan lenda á komandi kynslóðum að endurgreiða þessa skuld.

Þetta vekur upp spurningar um áform AGS um að "bjarga" fjármagnseigendum sem vilja koma fé úr landi með því að taka risalán sem lendir á íslenskum skattgreiðendum?

Fagfjárfestar höfðu alla burði til þess að taka upplýsta ákvörðun um áhættuna sem fylgdi því að fjárfesta í jöklabréfum. Það er fullkomlega réttmæt spurning að spyrja hvort íslenskur almenningur eigi að bera tapið af hruninu, en auk þess að fjármagna bætur til fagfjárfesta. Þessi viðskipti með jöklabréf komu íslenskum almenningi ekkert við.

Lögð hefur verið ríkuleg áhersa á að spyrða Alþjóðagjaldeyrissjóðinn við hugtakið traust en í greinargerð Seðlabankans til forsætisráðherra segir "litið er á aðkomu sjóðsins sem heilbrigðisvottorð fyrir þá efnahagsstefnu sem mótuð hefur verið." Þetta er í mótsögn við niðurstöðu Center of economic policy research.  CEPR segir um spár Alþjóðagjaldeyrissjóðsins í löndum þar sem hann hefur haft aðkomu... að þær feli í sér munstur mistaka sem veki spurningar um hlutleysi sjóðsins.

Nota forðann í afborganir lána

Mogginn skrifar ekki um spillingu

Það er að verða nánast ómögulegt að fylgjast með með því að lesa Moggann. Ég fór inn á Eyjuna og þar morar allt í fréttum af spillingu stjórnmálanna en á Moggin flytur nú sauðsvörtum almúganum bjartsýnisfréttir hannaðar af Alþjóðagjaldeyrsisjóðnum.

Þórður Friðsjónsson segir frá því í viðskiptablaðinu hvernig stjórnmálamafían kom í veg fyrir Enskilda Banken í Svíþjóð eignaðist Landsbankann. Það voru þeir kumpánar Davíð Oddson, Geir Haarde, Halldór Ásgrímsson og Finnur Ingólfsson sem töldu að málum væri betur borgið með öðrum hætti. Trúlega fyrir sjálfa sig og sína nánu vini eins og t.d. Kjartan Gunnarsson.

Bati í augsýn um mitt ár 2010

Aðalsteinn gerir atlögu að Gylfa Arnbjörnssyni

Aðalsteinn Baldursson gerir atrennu að forsetanum en heldur virðist vera að kvarnast undan Gylfa Arnbjörnssyni. Það verður æ auljósara að Gylfi stendur ekki með hinum vinnandi manni heldur gengur frekar erinda auðvaldsins.

Hér er grein eftir Aðalstein

Er Gylfi Arnbjörnsson orðinn forsætisráðherra

Hann virðist ráð öllu því sem AGS ræður ekki. Það er spurning hvort ekki eigi bara að leggja ríkisstjórnina niður og leyfa Gylfa og Rozwadowski bara að sjá um þetta.

ASÍ: Ekki viðunandi grunnur

Vita Norðurlöndin um múturnar?

...Ég minnist þess að Mona Salin þurfti að segja af sér af því að hún notaði kreditkort ríkisins til þess að borga bleyjur og toblerone.

Ég ætla að skrifa Norðurlandaráði og spyrjast fyrir um þetta.

Svona er bréfið:

To the Nordic Council

This morning I read in my newspaper that the MP Helgi Hjörvar has been appointed as the next president of the Nordic Council.

It is public that four MP's in the present parliament have accepted huge sums (can hardly be defined as anything but bribes) from companies (Baugur and FL group) implicated in the huge corruption that led eventually to the downfall of the Icelandic banks. This was in 2006 candidacy for the primaries. Two of those MP's are members the Independence party (Sjálfstæðisflokkur) and two are members of the Social Democrat party (Samfylking).

Helgi Hjörvar is one of those four MP's receiving 900.000 ISK that is equivalent to 90.000 DKR at the time from Baugur Group. In total he received a sum of 5.000.000 ISK in contributions for the primary candidacy in 2006 and he claims confidentiality when asked about these contributions. http://www.dv.is/frettir/2009/4/22/helgi-hjorvar-trunadur-um-styrki/

http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/2009/04/21/hair_styrkir_fra_baugi_og_fl/

Helgi Hjörvar led the committee for environmental affairs and in addition to that was a member of the committee for industrial affairs, committee for agricultural and fishing affairs as well as a member of the Icelandic department of the Nordic counsel. http://www.althingi.is/cv.php4?nfaerslunr=658

It has been painful for the Icelandic public to watch how nonchalant the government is with respect to shouldering responsibility for the criminal actions leading up to the downfall of the banks and the enormous harm it has done to the common people in Iceland.

The main reason for the problem that caused the crash of the Icelandic economy is the kleptocratic politics and the transfer of funds and favours between businessmen, politicians and officials. This is not being dealt with in any realistic way. The political parties are still led by people implicated in the corruption and politics, administration and business is still kleptocratic and it is characteristic that secrecy and delusion are still the way to do things. The government is counting on the short memory of the public.

The Social Democrats (samfylkingin) has been brutal in this respect. Putting on shows and then going on with business as usual.

It is a great disappointment that the Nordic Counsel does not regard unsettled matters as briberies an obstacle when appointing an individual in a position of responsibility as the president of the counsel.

With regards

Jakobína Ingunn Ólafsdóttir

 

Norðurlandaráð   [e-mail]

Norræna ráðherranefndin [e-mail] 

...a contribution is a bribe if it is made “with intent...to influence any official act.” Recipients are guilty of bribery if they accept contributions “in return for...being influenced in the performance of any official act.”

Heffernan and Kleinig (ed), (2004). Private and public corruption.

Bókin var skrifuð upp úr erindum/ritum sem kynnt voru á ráðstefnu sem studd var af stofnun "criminal justice ethics" árið 2001 og 2002.

Eins og fram kemur í tilvitnuninni hér að ofan verður að skilgreina framlög sem mútur þegar ætla má að ...gefandinn hafi fyrirætlanir um að hafa áhrif á opinber störf eða embættisfærslur.

Við skulum þá skoða þetta með tilliti til Baugs.

Gjöf Baugs er í þessu tilviki 11.600.000 en eins og kunnugt er bættust síðan við tugir milljóna gjafir í sjálfum kosningunum.

Er líklegt að fyrirtæki láti af hendi rakna tugi milljóna án þess að ætla sér greiða eða viðvik á móti. T.d frjálsa samkeppnislöggjöf með litlum viðurlögum við brotum svo dæmi sé nefnt.

Þingmenn sem taka þátt í svona leik eru óvinir launamansins og neytandans en ekki síst kjósandans. Það skulum við muna.

Þeir sem þáðu mest af Baugi eru

Guðlaugur Þór 2.000.000

Steinunn Valdís 2.000.000

Björn Ingi  2.000.000

Guðfinna Bjarnadóttir 1.000.000

Helgi Hjörvar  900.000

Ragnheiður Ríkhards 500.000

Katrín Júlíusdóttir 500.000

Ármann Kr Ólafsson 500.000

Helgi Hjörvar verður forseti

Dapurlegt

... að horfa upp á hegðun þeirra sem steypa þjóðum á vonarvöl til þess að geta grætt meira.

Dapurlegt að þurfa að búa í landi sem er stjórnað af skríl.

Íslandslán rædd á Norðurlandaráðsþingi

Skilja þeir sjálfan sig?

Forkálfar ASÍ og SA líta svo á að þeir standi með pálmann í höndunum. Með lúkurnar af hálfu ofan í sparifé landsmanna og aðilar að launalækkunarsáttmála ríkisstjórnarinnar nýta þeir stöðu sína til þess að ná völdum af ríkisstjórninni.

Þeir virðast ganga erinda erlendra auðhringja sem vilja ná meiri ítökum í orkuframleiðslu á Íslandi og misnota ástandið á Íslandi í sína þágu.

Óskar sem kom hér á bloggið mitt telur þetta gleðiefni og virðist helst dreyma um að Ísland verði þrælanýlenda erlendra auðhringja en hann segir: Um leið er hvetur hærra álverð, á sama tíma og íslenskt vinnuafl er afar samkeppnishæft sökum gengis krónunnar, álfyrirtæki til fjárfestingar í álverum hér á landi.

Hrun krónunnar er því gleðiefni fyrir Óskar og erlenda stóriðju. Það er full ástæða til þess að spyrja hvort að þeir sem ganga erinda erlendra auðhringja hér á landi hafi raunverulegan áhuga á því að gengi krónunnar sér styrkt. Við ættum að hugsa okkur vel um þegar við tökum afstöðu til þess hverjum við getum treyst.

Fall krónunar og launalækkunarsáttmálar þjóna erlendum auðhringnum sem tekið hafa eða vilja taka bólfestu hér á landi.

Óskar hvetur til þess að álver séu byggð hér á landi og segir: meðal annars er slík fjárfesting forsenda þess að hér fari að ára betur strax á næsta ári.

Óskari yfirsést að það eina sem álver hafa að bjóða upp á fyrir Íslenskt efnahagslíf er tímabundin bóla sem mun springa að nokkrum árum liðnum eða þegar uppbyggingu lýkur. Hvað ætlar Óskar að gera þegar búið er að sóa allri orkunni í álver sem flytja virðisaukann úr landi?

Reynt að ná sáttum

Ummæli James Galbraith um stöðu Íslands

Gunnar Tómasson sendi alþingismönnum eftirfarandi bréf:

Ágætu alþingismenn.
Í fyrradag spurði ég James Galbraith, einn virtasta hagfræðing Bandaríkjanna, um álit hans á því mati AGS (sjá IMF Survey 21. október sl.) að erlend skuldsetning Íslands að jafngildi 310% af vergri landsframleiðslu væri þjóðarbúinu ekki ofviða.
Galbraith svaraði um hæl (í minni þýðingu; enskur texti að neðan):
„Það segir sig sjálft: það er fáránlegt að ímynda sér að Ísland eða eitthvað annað land geti tekið á sig gjaldeyrisskuldir sem jafngilda 300 eða 400 prósent af vergri landsframleiðslu (VLF) og forðast greiðsluþrot.  Ef skuldir væru 400 prósent og vextir aðeins þrjú prósent þyrfti afgangur á viðskiptajöfnuði og hliðstæður samdráttur innlendrar neyzlu að vera 12 prósent af VLF án nokkurrar greiðslu af höfuðstól.  En auðvitað myndi enginn vilja eiga lágvaxta íslenzk skuldabréf vegna áhættunnar á vanskilum.

Ef stjórnvöld reyndu að axla slíka skuldabyrði myndu vinnufærir einstaklingar flytja af landi brott.  Útkoman yrði lýðfræðileg eyðilegging Íslands að viðbættu greiðsluþroti.  Staðan er því ekki síður alvarleg en sú sem kom upp vegna stríðsskaðabóta í Versalasamningnum eða Morgenthau áætluninni fyrir Þýzkaland 1945.  Samningurinn leiddi til óðaverðbólgu en áætlunin var ekki lögð til hliðar fyrr en ljóst varð að hún myndi leiða til brottflutnings eða útrýmingar mikils hluta þjóðarinnar sem lifði af stríðið.

Eins er það augljós skrípaleikur að leggja slíka skuldabyrði á litla þjóð, fyrst með svikum og síðan með hótunum.

Eins og málum er háttað er það siðferðileg skylda Íslands gagnvart alþjóðasamfélaginu að sækja svikahrappana til saka eftir því sem landslög leyfa.  Hitt er fyrir stjórnvöld erlendra ríkja, sem brugðust skyldum sínum við bankaeftirlit, að ákveða hvernig deila skuli tapinu sem af því hlaust milli reikningshafa og skattborgara sinna.

Þér er heimilt að koma þessum skoðunum mínum á framfæri við aðra.”
Virðingarfyllst,
Gunnar Tómasson, hagfræðingur
***
”To state the obvious: the idea that Iceland or any country could increase its debt in foreign currency to 300 or 400 percent of GDP and avoid default is preposterous on its face.  At 400 percent, an interest rate of just three percent implies a required trade surplus of 12 percent of GDP, and a comparable reduction of domestic living standards -- even if the principal is never repaid. But of course with the default risk no one is going to hold Icelandic notes for so little.

If a policy of payment is attempted, anyone with the capacity to work will necessarily emigrate. The result can only be the demographic destruction of the country, and default anyway. The situation is, in this respect, not less grave than the reparations demanded under the Versailles Treaty or the Morgenthau Plan for Germany in 1945. The former produced hyperinflation, and the latter was stopped only when it was realized that to implement it would require the emigration or extermination of a large part of the surviving population.

Equally needless to say, the imposition, initially by fraud and later by intimidation, of a debt burden of this kind on a small country is grotesque.

Iceland's moral obligation to the international community at this stage should consist of bringing the perpetrators to justice, insofar as they can be reached by national law. The losses that will fall on foreign depositors cannot be avoided. It is therefore up to the governments of those other countries, having failed in their duties of bank supervision, to decide how to allocate those losses as between depositors and taxpayers in those places.

Please feel free to share these views at your discretion.

With my regards,


James Galbraith”

Mikil réttaróvissa í evrópsku regluverki