Náum stjórnmálunum af þeim sem halda að þau séu eign pólitíkusa

Stjórnmálin eig að þjóna okkur en ekki mönnum sem vilja eiga glæsivillur í London.

Ég var að opna nýja síðu hér

Þeir sem vilja taka þátt í forvali VG skrái sig hér

Þetta er kosningamyndin hér til hliðar.

 

	Þrjú lönd koma til greina
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Ræða Atla Steins

Í beinni útsendingu á Útvarpi Sögu gekk ekki að útvarpa ræðu Atla Steins vegna tæknilegra örðugleika . Hér er texti ræðunnar og ég hvet fólk að lesa hana.

Góðir Íslendingar

Náttum fóru seggir
negldar vóru brynjur,
skildir bliku þeirra
við inn skarða mána.

Þetta stutta en firnasterka vísukorn er komið úr Völundarkviðu og lýsir orrustu sem er okkur fjarlæg og óþekkt. Kveðskapurinn á þó vel við hér í okkar samfélagi ársins 2010 þar sem sannarlega hafa seggir farið hér um að næturþeli og búið þjóðinni kaldar kveðjur með ósýnilegu og torskildu hagkerfi sem nú er á góðri leið með að binda íslenska skattgreiðendur á þann klafa sem lengi mun uppi verða.

Mér var boðið að koma hingað í dag og ræða um þá ákvörðun okkar sambýliskonu minnar að flytjast búferlum til Noregs með rísandi sól. Mér rann auðvitað blóðið til skyldunnar og þáði það góða boð enda tel ég mér það ljúft að greina frá forsendum og aðdraganda þeirrar ákvörðunar okkar.

Raunar vorum við orðin nokkuð viss í okkar sök þegar undir lok síðasta sumars um að við stefndum á brottflutning og sennilega værum við farin ætti ég ekki þennan vetur eftir af háskólanámi. Brottför er því ráðgerð í maí.

Okkar val stóð á milli Hollands og Noregs, þeirra tveggja landa þar sem minnst atvinnuleysi er innan Evrópska efnahagssvæðisins, flóknari útreikningar bjuggu nú ekki að baki. Eftir að vinir okkar og kunningjar tóku að flykkjast til Noregs og við fórum að heyra viðbrögð þeirra við norsku samfélagi varð það fljótt ofan á að hverfa þangað enda tungumálið nær okkur og hægara um vik að fá vinnu en í Hollandi þar sem atvinnuleysi hefur aukist nokkuð.

Þá skemmdi það ekki fyrir að vinafólk okkar hefur átt láni að fagna hjá frændum okkar Norðmönnum og ber saman um það að þarna sé komið samfélag sem styðji við bakið á þegnunum og aðstoði þegar á móti blæs.

Reynsla mín hérna heima er sú að þegar á móti blæs, blási stjórnvöld enn meira, og í sömu átt. Ég ætla að gera þá játningu hér og nú, frammi fyrir guði og mönnum, að greina frá því að ég kaus Samfylkinguna í kosningunum vorið 2009. Þau mistök geri ég bara einu sinni á ævinni. Ég trúði Jóhönnu Sigurðardóttur. Félagsmálaráðherrann gamli sem barðist með kjafti og klóm fyrir litla manninn um það leyti sem ég var að fermast.

Ég fylltist öryggistilfinningu þegar Jóhanna steig fram í kosningabaráttunni og lofaði þjóðinni skjaldborg um þær fasteignir sem nú eru á leið undir hamarinn í þúsundatali eftir 1. mars næstkomandi.

Reyndin varð önnur. Skjaldborg Jóhönnu Sigurðardóttur reyndist stærsti gúmmítékki íslenskra kosningaloforða og er nú á góðri leið með að verða brandari ársins 2009. Hin týnda borg Samfylkingarinnar, sveipuð dulúð, myrkri og himinháum vöxtum.
Í stað þess að hyggja að atvinnulausu fjölskyldufólki á leið í gjaldþrot var stefnan sett til Brussel. Evrópusambandið sem öllu á að bjarga – í fyrsta lagi árið 2012 þegar hér verður löngu sviðin jörð.

Hvað er þá orðið okkar starf í sex hundruð sumur, höfum við gengið til góðs, götuna fram eftir veg? Mér er það til efs.

Skattar og aftur skattar er hið eina meðal sem ríkisstjórn Samfylkingar og vinstri grænna þekkir. Mér reiknaðist til, eftir stutta rannsóknarvinnu, að hæsti leyfilegi virðisaukaskattur innan ESB sé 25 prósent. Hér æða menn í aðildarviðræður og byrja svo á því að taka upp 25,5 prósent virðisaukaskatt. Það er gott veganesti til Brussel.

Góðir Íslendingar.

Viljum við 25,5 prósent virðisaukaskatt?

Viljum við verðtryggð okurlán?

Viljum við nýtt heimsmet í nauðungarsölum?

En … viljum við réttlæti?

Því miður – það er bara ekki á matseðlinum.

Kæru samlandar. Ég verð sennilega hvorki forsætisráðherra né forseti úr þessu. Því er þetta sennilega eina skiptið sem ég fæ að ávarpa svo stóran hóp hér á Austurvelli og mér þykir sannarlega vænt um það tækifæri.

Mér þykir vænt um að fá að segja ykkur frá því að ég ætla að flytja burt af landi mínu áður en hæstvirtur fjármálaráðherra skattleggur sjálft andrúmsloftið.

Mér þykir vænt um að segja ykkur að ég kæri mig ekki um að deila 103.000 ferkílómetrum með mönnum sem fengu að eignast heilan banka fyrir ágóða af dularfullri bruggverksmiðju í Rússlandi. Sannara reyndist þó að kaupféð var fengið að láni frá öðrum banka, er nú horfið í kreppunnar skaut og aldrei það kemur til baka.

Okkur sem hér stöndum er hins vegar ætlað að greiða til baka ofurskuld þessara sömu manna við breska og hollenska sparifjáreigendur sem hafa ekkert til saka unnið annað en að láta glepjast af hinni tæru snilld Landsbankans. Það er ekki öfundsvert hlutskipti að fæðast hér á landi í dag, með tíu milljón króna yfirdráttarheimild – í botni.

Ég skvetti ekki rauðri málningu á hús manna um nætur, ég hef ekki í hótunum við útrásarvíkinga eða hraðlygin stjórnvöld. En ég fer. Þannig kýs ég að sýna mitt álit á þeirri vitleysu sem hér blasir við hvert sem litið er. Eftir endalaust röfl þings og stjórnar um ekki neitt, þar á meðal hvenær þingmenn fái næst matarhlé, er ekkert í sjónmáli. Ekki neitt!

Ég hef engan áhuga á að horfa hér upp á menn á borð við Sigurjón Árnason steypa þjóðinni í mörg hundruð milljarða skuld og fara svo að kenna fjármálaverkfræði við Háskólann í Reykjavík. Ekki fannst mér skemmtilegra að lesa um það í fjölmiðlum nú í byrjun janúar að maðurinn lægi á sólarströnd á Kanaríeyjum meðan Íslendingar reyndu af veikum mætti að landa einhvers konar greiðsluáætlun gagnvart Bretum og Hollendingum. Svo ég vitni nú í gamalt og gott dægurlag: Er ekki kominn tími til að sjá og sigra….Sigurjón Árnason?

Enn minni áhuga hef ég á að horfa upp á Björgólf Guðmundsson akandi um götur borgarinnar á 12 milljóna króna jeppa, marggjaldþrota, og Björgólf Thor valsandi um sína mörg hundruð milljóna villu í London.

Hvenær ætla þessir herramenn að bæta þjóðinni þann skaða sem þeir hafa valdið?

Hvenær ætla þeir að segja eitt einasta orð við þjóðina?

Hvenær ætla þeir að opna þá feitu bankareikninga sem þeir eiga á Tortola og fleiri skattaskjólum og bæta þessari og næstu kynslóðum tjónið sem þeir ollu þegar þá vantaði pening til að gefa viðskiptavinum sínum gull að éta einhvers staðar í helvíti?

Hvenær!?!

Ég segi bara eins og Guðmundur jaki heitinn sagði einhvern tímann í ræðu: „Hvílíkur helvítis kjarkur!“

Íslenskir verktakar krefjast hér stórframkvæmda áður en þeir verða hungurmorða. Og nú er lag. Geymum álverin, hátæknisjúkrahúsið og netþjónabúið. Það sem Íslendinga vantar er eitt stórt, rammgert fangelsi í úkraínskum barokkstíl, staðsett á miðhálendinu. Það myndi ég kalla tæra snilld.

Hér stendur hnípin þjóð í vanda og óttast reiði breskra og hollenskra yfirvalda. Var það ekki þessi sama þjóð sem skaut úr fallbyssum á breska togara vorið 1973 og gaf dauðann og djöfulinn í reiði breskra ráðamanna. Ég sé ekki að Gordon Brown sé meiri bógur en Edward Heath og Harold Wilson þótt hann hafi einhver hryðjuverkalög á kantinum. Auðvitað á hver einasti Breti og Hollendingur að fá sitt sparifé til baka, annað tek ég ekki í mál. En greiðslubyrðin má ekki vera þannig að þjóðin sé sigld í kaf. Og þeir sem ábyrgðina bera eiga að leggja allt sitt fé á borðið, hvar sem það er falið.

Eitt er Icesave og annað er sú skuldabyrði sem komin er til af verðbólgu og gengishruni. Þar ættu lánastofnanir vissulega að axla ábyrgð en skjaldborg Jóhönnu og félaga hennar er hins vegar umhverfis þær stofnanir. Mín lán hækkuðu um tæpar 40 milljónir á 16 mánuðum. Í sex mánuði samfleytt hækkaði myntkörfulán frá Frjálsa fjárfestingarbankanum að meðaltali um 77.000 krónur á dag.

Það kemur ekki til greina að ég borgi þessa hækkun. Ekki til að tala um! Þegar lögfræðingur bankans sendi mér bréf til að tilkynna mér um nauðungarsölu kom þar fram að innheimtukostnaður væri 923.107 krónur, fyrir utan virðisaukaskatt. Það er dýrt að skrifa eitt bréf á þessum síðustu og verstu.

Við Íslendingar eigum heimsmet í fleiru en myntkörfulánum, sköttum og bridge. Við eigum nefnilega líka hæsta fílabeinsturn á Vesturlöndum. Þar er komið félags- og tryggingamálaráðuneytið. Þar situr fyrrverandi bankaráðsmaður úr Kaupþingi og glottir við tönn eins og Skarphéðinn í Njálu.

Þessi maður heitir Árni Páll Árnason og sat nýlega fyrir svörum í þættinum Í Bítið á Bylgjunni. Lítið kom það á óvart að nákvæmlega helmingur þeirra hlustenda sem hringdu inn spurði Árna Pál hvenær hann ætlaði að fara að gera eitthvað í málum þjóðarinnar. Árni sagðist vera búinn að gera alveg fullt og benti á hin miklu greiðslujöfnunarúrræði sín. Sá galli er hins vegar á gjöf Njarðar að í fyrsta lagi eru úrræði Árna svo flókin að þau skilur ekki nokkur maður og í öðru lagi virðist það úrræði sem lengst gengur, eftir að hagfræðingar þýddu það á mannamál, lækka greiðslubyrði húsnæðislána um 17 prósent. Þetta er nú aldeilis munur, sérstaklega þegar báðar fyrirvinnur heimilisins eru án atvinnu eins og sums staðar er. Hvílíkt björgunarvesti.

Í kvöldfréttum sjónvarpsins á þriðjudag lýsti Árni Páll því svo yfir að engum væri greiði gerður með frekari frestun á nauðungarsölum. Hagur skuldarans væri einfaldlega að klára sín mál gagnvart lánardrottnum. Þar höfum við það. Hæstvirtur ráðherra virðist telja að Ísland skorti fleiri tóm hús í eigu banka og lánastofnana. Gott og vel. Samkvæmt kvöldfréttum Stöðvar 2 í gær á Landsbankinn einn nú 428 fasteignir sem hann hefur hirt upp í skuldir. Best að fjölga aðeins í því safni.

Árni virðist líka álíta að hér sé bara allt í lukkunnar velstandi og þjóðin sigli hraðan byr út úr ógöngum sínum. Lái honum hver sem vill. Mér fyndist lífið ábyggilega bara fínt ef ég sæti inni á skrifstofu á ráðherralaunum með eðalvagn og einkabílstjóra fyrir utan. Skítt með það þótt atvinnuleysisskrá fitni um 40 manns á dag og fólk streymi frá landinu í leit að þjóðfélagi þar sem það getur lifað með reisn.

Stjórnmálamenn sem hafa aldrei verið starfsmenn á plani verða aldrei réttsýnir stjórnmálamenn. Enginn ætti að fá að gegna embætti félagsmálaráðherra nema að undangenginni námsvist í félagslegri íbúð í Þórufelli með 50 þúsund krónur á mánuði til að lifa af og frítt í strætó og sund. Mér skilst að flugfreyjustarf hjá Loftleiðum gefi líka af sér ágæta félagsmálaráðherra – en það skilar afleitum forsætisráðherra.

Góðir Íslendingar. Síðastliðinn sunnudag, 17. janúar, voru 160 ár liðin síðan skólapiltar úr Lærða skólanum lentu upp á kant við rektor sinn, Sveinbjörn Egilsson. Þeir gengu fylktu liði um götur Reykjavíkur, sem þá var vart nema bær, og hrópuðu „Rektor Sveinbjörn Egilsson, pereat!“ sem á latínu útleggst hann farist eða tortímist.

Núna, 160 árum síðar, ætla ég að snúa pereati þeirra skólapilta upp á ríkisstjórn Íslands. Ekki þá einstaklinga sem hana skipa, en stjórnina sem pólitískt fyrirbæri. Góðir fundarmenn, við skulum hrópa þrisvar sinnum ríkisstjórn Íslands, pereat.

Góðir Íslendingar.

Látum aldrei aftur bjóða okkur upp á þá afarkosti sem okkur eru nú settir!

Látum aldrei aftur einkafyrirtæki í eigu glæpamanna grafa okkur lifandi í skuldum!

Og látum aldrei aftur stjórnmálamenn landsins segja framan í stútfullt Háskólabíó „Þið eruð ekki þjóðin“! Því svo sannarlega erum við sterk þjóð sem gengið hefur fylktu liði gegnum þykkt og þunnt. Þjóð með þjóðum!

Ég segi hingað og ekki lengra og kveð þetta land. Ykkur, samlanda mína, þjáningarbræður og -systur, hvet ég og kveð með þessum orðum:

Íslendingar, stöndum upp

Enn um Icesave -Norska þingið með frumvap

Norskur Hagfræðingur sendi mér Þennan tengil.

Tengillinn er á frumvarp sem lagt hefur verið fram í norska þinginu en þar segir:

Representantforslag fra stortingsrepresentantene
Hans Olav Syversen, Dagrun Eriksen og Knut
Arild Hareide om bistand til Island uavhengig av
IceSave-avtalens skjebne

Lagt er til í frumvarpinu að Noregur aðstoði Ísland hvað svo sem líður niðurstöðum þjóðaratkvæðagreiðslu um ríksiábyrgð á Icesave

eða orðrétt

Aðstoð til handa Íslandi hvað svo sem líði örlögum Icesave-samkomulagsins 

Í frumvarpinu segir m.a.

"Vi må alltid være forsiktige, og særlig i våre relasjoner
med mindre stater, slik at vi aldri foreslår en
avtale som vi ikke [selv] ville være villig til å akseptere
hvis situasjonen var motsatt".

eða á Íslensku:

Við verðum að vera varkár og sérstaklega í samskiptum við minni ríki þannig að við leggjum aldrei til samkomulag sem við sjálf myndum aldrei samþykkja ef aðstæður væru öndverðar. 

Réttarríki í kröggum

Helgi Bernódusson skrifstofustjóri Alþingis hefur varðað veginn að því að rústa tilveru nokkura ungmenn með því að kæra þá og koma þeim bak við lás og slá meðan Björgólfur sem setti þjóðarbúið á hausinn með glæpastarfsemi sem Alþingi lögleiddi lifir í vellystingum í London.

Setti þessa grein á Smuguna:

Eftir bankahrunið fór hugurinn á ringulreið. Afleiðingarnar af hruninu fyrir samtímann og fyrir framtíð þjóðarinnar fangaði athyglina. Ástandið var alvarlegt og spurningar vöknuðu. Hvernig bregðast stjórnmálamenn við? Iðrast þeir og berjast fyrir hag almennings eða ætla þeir almenningi að taka höggið?

Fyrstu viðbrögð stjórnmálamanna voru einkennileg. Áróðursherferð hófst í fjölmiðlum og af hálfu stjórnmálamanna. Herferðin miðaði að því að beina athyglinni frá sökudólgum og sannfæra þjóðina um að sökin væri hennar. Útrásarvíkingar og stjórnmálamenn fengu drottningarviðtöl og Kristrún Heimisdóttir hvatti þjóðina til æðruleysis. Ekki tókst þó betur til en svo að fólkið dró fram potta og pönnur og skundaði niður á Austurvöll. Ríkisstjórn, sem hafði með leynd og blekkjandi umræðu villt almenningi sýn og grafið undan heilbriðum væntingum, var hrakin úr sessi. Forsmán þessarar ríkisstjórnar var að hún stóð ekki með fólkinu í landinu. Sá sem hefur verið blekktur byggir á þeirri reynslu og finnur fyrir tortryggni. Ef þú platar mig einu sinni ert þú fífl en ef þú platar mig tvisvar er ég fífl stendur einhversstaðar. Ef lagt er út af þessari setningu er ekki furða að fólk krefjist svara. Hver vill vera fíflið?

Byltingin bar með sér væntingar. Í hjarta Íslendinga bærðist óskin um lýðræði, um einlægni og um umhverfi sem ekki væri hulið móðu leyndarmála og blekkinga. Það voru því þjóðinni sár vonbrigði þegar að ríkisstjórn sem kennir sig við velferð og jöfnuð stakk sér umsvifalaust í vasa Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og gerði lögmál hans að sínum. Leyndahyggjan er enn ráðandi og hinar raunverulegu fyrirætlanir og staða samfélagsins birtist enn í móðu eða jafnvel sem skrumskæling af veruleikanum.

Umræðan meðal almennings einkennist af spurningum sem ekki fást svör við. Í stað þess að halda uppi umræðu sem miðar að því að auka skilning á atburðarrásinni hella menn áróðri yfir þjóðina og jaðrar stundum við heimskuhjal. Ég heyrði einn ráðamann þjóðarinnar gera lítið úr íslenska hruninu með því að bera það saman við hrunið á Haiti. Haiti búar þurfa að nærast á mold og drullu samkvæmt upplýsingum fulltrúa sem störfuðu þar við hjálparstörf fyrir jarðskjálftanna. Ástandið hefur verið hörmulegt þar um langa hríð. Er þetta samanburðurinn sem ráðamenn á Íslandi vilja sækja? Er þeim allt leyfilegt vegna þess að Haitibúar lifa við hörmungar? Er það smekklegt að notfæra sér slíkt ástand til þess að réttlæta slægt stjórnarfar á Ísland?

Ráðamenn á Íslandi geta svo sem líka borið ástandið á Íslandi saman við svarta forneskju ef þeir vilja fá hagstæðan samanburð. En eigum við ekki að hafa metnað til þess að horfa fram á við og miða að því að skapa gott samfélag, vernda umhverfið og ganga ekki á rétt barna okkar.

Þegar gengið er um götur mætir ásýnd velmegunar. Fólk er snyrtilega til fara og ekki verður séð að það skorti neitt. Undir þessari ásýnd leynast áhyggjur og áhrifaleysi. Prúðbúnir einstaklingar með neikvæða eiginfjárstöðu eru fátækir einstaklingar sem tapað hafa frelsi og valkostum. Fréttir voru af því eftir hrun að 30% þjóðarinnar væri í þessari stöðu og að hlutdeild þeirra myndi aukast. Strategía ríkisstjórnarinnar, sennilega fyrir tilstuðlan Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, virðist vera að skapa ró með því að frysta skuldir. Í andrúminu sem myndaðist við frystinguna átti að klára tvö mál. Klára umsókn að ESB og þvinga ábyrgð af skuldum sem siðblindir bankaeigendur söfnuðu í einkabönkum sínum yfir á almenning í landinu. Fyrra málið komst í höfn en hið síðara vofir yfir vegna þess að þjóðin sofnaði ekki á verðinum heldur tók stöðu með framtíð Íslands. Hin falska ásýnd velmegunar blekkti ekki. Stjórnvöldum tókst ekki að sannfæra þjóðina um að það væri siðlegt að selja börnin í ánauð til þess að greiða skuldir hinna siðblindu.

Framundan er afþýðing lána og birting rannsóknarskýrslu Alþingis. Í kjölfarið verður kosið um ríkisábyrgð á Icesave. Viðbúið er að í aðdraganda og kjölfar þessara atburða skapist órói. Tími svika og blekkinga er ekki tími æðruleysis heldur tími uppgjörs og lærdóms.

Jakobína Ingunn Ólafsdóttir
frambjóðandi í forvali VG í Reykjavík

Vill álit HÍ á ákærunni

Sjálfstæðisflokkurinn búin að setja þjóðina í útrýmingarhættu

Ég ætla nú ekkert að fárast yfir aulaskap þessa bænaskjals. Eftir aðfarir sjálfstæðisflokksins í 20 ár er þjóðmenning Íslendinga sannarlega í útrýmingarhættu.

Ég er þeirrar skoðunnar að harkalega sé ráðist að Íslandi af aðilum sem vilja skapa hér láglaunasvæði og hagnast á ódýrri orku.

Ef ekki verður barist gegn þessu mun bresta á meiri landsflótti (nú þegar hafa 10.000 flúið).

Í landi stóriðju og orkuvera verða ekki sköpuð lífsskilyrði fyrir ungt menntafólk. 

„Björgum Íslendingum"

Hnignandi stjórnsýsla á Íslandi

Dómurinn sem stjórnmálin á Íslandi fékk á Austuvelli í dag bar vott um óánægju fólksins.

Ræða Jóhannesar Björns á Austurvelli í dag:

Góðir fundargestir,

Það er deginum ljósara að pólitíska yfirstéttin og peningaelítan sem stýrir fjórflokknum tóku snemma hruns þá ákvörðun að fórna skuldsettum heimilum landsins. Þetta var gert á meðan skjaldborg var slegin um fjármagnseigendur og glæpaliðið sem setti landið á hausinn.

Flest bendir til þess að ráðamenn hafi ákveðið að draga almenning á asnaeyrunum með því að þæfa málið sem lengst-gefa út yfirlýsingar sem veittu fólki tímabundna von, en reyndust við nánari athugun ekkert annað en lengri hengingaról.

Við skulum hafa eitt grundvallaratriði á hreinu: Myntkörfulán, borguð út í íslenskum krónum, eru algjörlega ólögleg og verðtryggð lán eru bæði siðlaus og standast heldur ekki lög um eðlilega viðskiptahætti. Einstaklingar sem hafa verið flæktir í þetta skuldanet og óska nú leiðréttingar eru því ekki að biðja um ölmusu eða sérstaka fyrirgreiðslu-þeir eru einfaldlega að krefjast þess að lögum landsins sé framfylgt. Spurningin snýst raunverulega um hvort við búum í réttarríki eða bananalýðveldi.

Lög nr. 38 frá 2001 eru skýr. Gjaldeyristryggð lán eru ólögleg. En jafnvel þótt þessi lög væru ekki fyrir hendi þá gerði gjaldeyrisbrask bankanna 2008 verðtryggðu lánin marklaus. Í stuttu máli þá tóku bankarnir stöðu á móti viðskiptavinum sínum þegar þeir snarfelldu gengi íslensku krónunnar. Þeir græddu því bæði á fallandi gengi og hækkun allra gengistryggðra og verðtryggðra lána. Þetta voru ekki eðlileg bankaviðskipti heldur glæpastarfsemi og margur hefur verið settur í járn fyrir minna.

Í 36. grein laga nr. 7 frá 1936 segir orðrétt:

Samningi má víkja til hliðar í heild eða að hluta, eða breyta, ef það yrði talið ósanngjarnt eða andstætt góðri viðskiptavenju að bera hann fyrir sig ...

Síðan segir í þessum sömu lögum:

Samningur telst ósanngjarn stríði hann gegn góðum viðskiptaháttum og raski til muna jafnvægi milli réttinda og skyldna samningsaðila, neytanda í óhag."

Lögin eru skýr og nýlegur dómur sem féll lánafyrirtæki í vil í Héraðsdómi Reykjavíkur sýnir okkur aðeins að samtrygging valdsins hefur náð óþolandi stigi og réttarfar á Íslandi á enga samleið með kerfi landa sem við viljum bera okkur saman við. Orðið "bananalýðveldi" kemur aftur upp í hugann ... en við hverju er að búast í landi þar sem þjónar dómsvaldsins eru án undantekninga valdir samkvæmt pólitískri forskrift?

Verðtrygging lána er eitthvert mesta glapræði seinni tíma. Á áratugunum fyrir 1980 ríkti algjör óstjórn á íslenskum fjármálamarkaði. Verðbólgan æddi áfram og ráðamenn annað hvort skildu ekki hvað var að gerast eða vildu ekki skilja það. Í staðinn fyrir að beita raunhæfum lausnum, t.d. draga úr útlánum bankanna með hærri bindiskyldu, þá var kerfið sett á sjálfstýringu með verðtryggingunni. Þetta var taktísk viðurkenning valdamanna á þeirri staðreynd að þeir kunnu ekki að stjórna hagkerfinu.

Verðtryggingin er ólögleg að því leyti að hún er ekki í anda eðlilegra viðskiptahátta. Hvernig getur það staðist að aðeins annar aðilinn taki alla áhættu af öllu sem kann að fara úrskeiðis í framtíðinni? Þegar bakakerfið bauð fólki verðtryggð lán á árunum fyrir 2008 lögðu "sérfræðingar" bankanna fram greiðsluáætlanir sem hljóðuðu upp á 3-5% verðbólgu næstu árin. Þetta ógildir skilmála verðtryggðra lána vegna þess að lög um trúnað og tillitskyldu við samningagerð segja að það sé óheimilt að bera fyrir samning vegna atvika sem voru til staðar og ekki eiga lengur við.

Sú staðreynd að bankakerfið sjálft rústaði landinu og keyrði gengið niður úr öllu valdi með viðeigandi verðbólguskoti tekur af allan vafa um lögmæti verðtryggðra samninga.

Í stuttu máli: Bankakerfið eyðilagði hagkerfið og ber fulla ábyrgð á því að verðtryggð lán hafa stórhækkað og gjaldeyristryggð lán jafnvel tvöfaldast. Og nú sparkar kerfið í liggjandi mann og heimtar að fólk ekki aðeins borgi okrið, heldur haldi áfram að borga af lánum af húsnæði og bílum sem það er búið að missa. Þetta er einhver hroðalegasta ósvífni allra tíma. Það er algjör lágmarkskrafa að fólk sem gengur frá ofurskuldsettum eignum sé þar með laust allra mála. Þingmenn sem standa í vegi fyrir þessari breytingu eru með frosin hjörtu og ekki mannlegar verur í þeim skilningi er við leggjum í það hugtak.

Elítan sem hefur hreiðrað um sig í skjaldborginni og sett fólkið út á gaddinn kemst upp með myrkraverk sín í skjóli leynimakks og pukurs sem lengi hefur viljað loða við íslenska stjórnsýslu. Þótt tugþúsundir Íslendinga hafi verið gerðir eignalausir þá heldur leynimakkið áfram. Hvar eru nákvæmir listar yfir alla pólitíkusa sem fengu kúlulán og aðra óeðlilega fyrirgreiðslu frá glæpagenginu sem setti landið á hausinn? Hvers vegna fær fólkið sem verður að borga fyrir glæpinn ekki nákvæmar upplýsingar um hvað bankarnir eru að afskrifa?

Íslenskir stjórnmálamenn hafa tilhneigingu til að hegða sér eins og danskir embættismenn í kringum aldamótin 1900. Sem stétt eru þeir andlýðræðislegir og hrokafullir. Þeir hika ekki við að halda mikilvægustu upplýsingum frá fólkinu. Raforkuverð til erlendra fyrirtækja-atriði sem varðar alla framtíðaruppbyggingu landsins-er t.d. leyndarmál. Gamlir samningar við Alþjóðabankann og Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, sem mótuðu atvinnustefnuna í marga áratugi, eru líka leyndarmál. Munið að ríkisstjórnin vildi upphaflega að Alþingismenn samþykktu Icesave-samninginn án þess að lesa hann! Allt annað er í sama dúr.

Hér verður mikið að breytast ef mönnum er full alvara í þeim ásetningi að endurreisa landið. Gamla launhyggjan verður að hverfa og það verður að hrista duglega upp í embættismannakerfinu. Valið er einfalt: Annað hvort verður hér gjörbreytt kerfi þar sem nýir kústar sópa spillingunni út ... eða hálfgerð skálmöld, stórskert lífskjör almennings og gífurlegur landflótti. Það er búið að ganga eins nálægt réttlætisvitund fólks og mögulegt er.

Ef stjórnvöld halda áfram á sömu braut þá blasir allt annað og verra Ísland við okkur eftir nokkur ár. Okurvextir, óraunhæfar afborganir af erlendum skuldbindingum og atvinnuleysi eiga eftir að orsaka enn frekari gjaldþrot og flóknari erfiðleika. Þetta er óþolandi vítahringur og þróun sem strax ber að stöðva. Það verður að höggva á hnútinn. Afnema verðtryggingu lána, breyta gjaldeyrislánum í íslensk á því verði sem þau voru fyrir 15 mánuðum og stórlækka stýrivexti.

Okurvextir eru böl. Á meðan flest fyrirtæki á Vesturlöndum hafa aðgang að ódýrum peningum-og ekki veitir þeim af á þessum krepputímum-þá verða helsærð fyrirtæki á Íslandi að borga yfir þriðjung veltunnar í vexti. Aðeins hagfræðingum á framfæri ríkisins dytti til hugar að verja slíka sjálfsvígsstefnu.

Dæmið væri kannski skiljanlegt ef hér væri verið að reyna eitthvað hagfræðibrölt í fyrsta skipti, en margra ára og áratuga reynsla hefur sýnt okkur að vaxtaokrið virkar ekki. Okurvextir kynda undir verðbólgu í litlu hagkerfi vegna þess að innlend verðsamkeppni er allt of lítil. Okurvextir styrkja heldur ekki gjaldmiðilinn. Þeir láta umheiminn aðeins vita að hér bjátar eitthvað hræðilega mikið á.

Fimmtán mánuðum eftir að nokkrir glæpamenn-með hjálp pólitísku yfirstéttarinnar-rústuðu lífi tugþúsunda íslendinga, setti Saksóknari Ríkisins allt í gang og kærði nokkur ungmenni fyrir að ráðast inn í Alþingishúsið! Þetta er auðvitað eins og hver önnur martröð og henni fylgir ákveðin hætta. Þegar fólk þarf að berjast við vindmyllur-það glímir stöðugt við atburðarás sem gæti komið beint úr skáldsögu eftir Kafka-þá er stórhætta á að það missi móðinn. Það má aldrei gerast.

Við skulum hafa það hugfast að svo til allar framfarir sjá dagsins ljós þegar fólk vinnur bug á einhverjum erfiðleikum ... og það er nánast náttúrulögmál að allt andstreymi skapar ný tækifæri. Eða eins og Shakespeare orðaði það: "Hve ljúft er að nota mótlætið sér í hag."

Gömul kínversk saga segir frá bónda sem átti hest sem einn góðan veðurdag strauk af heiman. Þegar nágrannarnir komu til þess að votta honum samúð sína spurði bóndinn: "Hvernig vitið þið að þetta séu slæm tíðindi?" Nágrannarnir hristu hausinn og fóru, en næsta dag kom hesturinn til baka í fylgd með villtum hesti. Nú komu nágrannarnir til þess að óska bóndanum til hamingju með nýja hestinn, en hann leit á þá með undrun og spurði: "En hvernig vitið þið að ég hafi dottið í lukkupottinn?" Stuttu seinna var sonur bóndans að temja nýja hestinn og fótbrotnaði þegar hann kastaðist af baki. Aftur komu nágrannarnir til þess að votta samúð sína og aftur sagði bóndinn: "Hvernig vitið þið að þetta eigi eftir að koma sér illa?" Nágrannarnir kvöddu bóndann orðlausir ... en næsta dag kom stríðsherra í héraðið og smalaði saman öllum heilbrigðum ungum mönnum og sendi út á vígvöllinn.

Góðir fundargestir. Bankahrunið gefur okkur gullið tækifæri til þess að skapa hér betra samfélag. Við höfum allt of lengi búið við forhert framkvæmdavald, grútmáttlaust Alþingi og rammpólitískt dómsvald. Ef við stöndum þétt saman þá missir klíkustéttin heljartakið sem hún hefur á kerfinu og við uppskerum betra þjóðfélag ... réttlátara þjóðfélag ... land sem við getum öll verið stolt af.

	Hanna Birna fékk 84% atkvæða í 1. sæti
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.