Landsvirkjun tapaði hundrað milljörðum í áhættufárfestingum

Já sinnaðir tala mikið um að samþykkja þurfi Icesave til þess að auka traust í alþjóðasamfélaginu. Látið er að því liggja að "alþjóðasamfélagið" þurfi að treysta Landsvirkjun betur og að hver íslensk fjölskylda eigi að borga Bretum og Hollendingum nokkrar milljónir svo að Landsvirkjun geti fengið hagstæðari lán til þess að reisa fleiri virkjanir fyrir álver.

Friðrik Sóphusson og stjórn Landsvirkjunar þ.á.m. Samfylkingarkonan Bryndís Hlöðversdóttir voru fyrir hrun eins og margir pólitíkusar og embættismenn mjög upptekin af því að græða. Landsvirkjun var eins og spilavíti þar sem veðjað var á gengisbreytingar og afleiðingarnar voru tap upp á hundrað milljarða.

Þessu er reint að sópa undir mottuna eins og ýmsu öðru sem gekk á meðal þeirra sem virðast hafa misst bæði rænu og vit fyrir bankahrun. Nú á að redda þessu með því að rukka börnin okkar um þetta.

Jóhannes Björn segir á bloggi sínu:

Við vitum að pólitíska stéttin var á kafi í kúlulánum og rannsóknarskýrslan birti lista yfir þá sem fengu yfir 100 milljónir. Hvers vegna voru ekki nöfn þeirra sem fengu t.d. 20, 30 eða 50 milljónir frá glæpagenginu? Eru það ekki raunverulegir peningar? Sennilega þorði rannsóknarnefndin ekki að birta slíkan lista vegna þess að þá hefði þjóðin séð að svo til allir þingmenn voru „on the take“ eins og sagt er í Ameríku. Stofnunin hefði ekki lifað það af.

 

Kannar afstöðu lesenda til Icesave

Sérlega vondir foringjar

Jón Gnarr er einfaldlega aulalegur þegar hann kemur fram. Ekki af því að hann er með Hitler hárgreiðslu eða tafsar heldur vegna þess að hann skortir yfirbragð leiðtogans og hefur greinilega litla þekkingu á málefnum borgarinnar.

Jón Gnarr er ekki borgarstjóri vegna þess að hann sé hæfur til verksins eða hafa sérlegan áhuga á málefnum nærumhverfisins s.s. skóla og skipulagi.

Það sama má segja um forsætisráðherrann það eru ekki hugsjónirnar sem hvetja hana áfram heldur græðgi í völd og þörf til þess að uppfylla eigin þarfir.

Hrunliðið veður um í stjórnmálum og viðskiptum í skjóli valdhafanna á meðan það sem stendur næst íbúunum þ.e. skóli og heilsugæsla er brotin niður.

Jóhannes Björn bendir ágætlega á að:

Við sundurgreiningu upplýsinga gildir sú meginregla að menn nota (þar til annað reynist réttara) einfaldasta svarið sem dekkar flestar staðreyndir. Ein tilgáta sem svarar flestum spurningum í sambandi við Icesave og útskýrir óðagot pólitíkusanna er eftirfarandi: Bresk stjórnvöld voru með persónulegar upplýsingar um leynireikninga kúlulánaliðsins á Alþingi og hótaði að birta þær. Þetta náttúrulega er hrein tilgáta, en það er þó vitað að breska fjármálaeftirlitið og leyniþjónustan fylgjast grannt með öllum peningafærslum til og frá Bretlandi og á aflandseyjum sem tengjast gamla heimsveldinu.

Við vitum að pólitíska stéttin var á kafi í kúlulánum og rannsóknarskýrslan birti lista yfir þá sem fengu yfir 100 milljónir. Hvers vegna voru ekki nöfn þeirra sem fengu t.d. 20, 30 eða 50 milljónir frá glæpagenginu? Eru það ekki raunverulegir peningar? Sennilega þorði rannsóknarnefndin ekki að birta slíkan lista vegna þess að þá hefði þjóðin séð að svo til allir þingmenn voru „on the take“ eins og sagt er í Ameríku. Stofnunin hefði ekki lifað það af.

Undirskriftir afhentar

Aumkunarverð

Það er helst það sem mér dettur í hug þegar ég lít á feril Jóhönnu sem ráðherra undanfarin ár. Hún heldur ræður þar sem hún notar spariorð eins og jafnaðarstefna eða norrænt velferðarsamfélag.

Eigi að síður er hún illa haldin af þeim hroka sem hreiðrað hefur um sig í menningarkima íslenskra stjórnmála. Hún trúir því sjálf að hún geti ekki brotið lög og alls ekki jafnréttislög af því að hún sé kona. Jóhanna telur sig einfaldlega æðri lögum og æðri stjórnarskrá.

Hana skortir samhygð með venjulegu fólki og ekki síst konum. Hún er alin upp í menningarkima stjórnmála sem elur á hroka og virðir ekki mannréttindi venjulegs fólks.

Jóhanna hefur kreist vonina úr brjósti búsáhaldabyltingarinnar sem ól með sér von um aukið réttlæti og betra samfélag.

Ekkert efni til afsagnar

Jóhanna skilur ekki hugtakið mannréttindi

Ég sótti um stöðu skrifstofustjóra í ráðuneyti Jóhönnu í lok 2007 eða byrjun 2008. Þá var Jóhanna ráðherra jafnréttismála.

Umrædd staða hét skrifstofustjóri stjórnsýslu og stefnumótunnar. Ég hef lokið námi í stjórnsýslufræði með áherlsu á felagshagfræði og lýðheilsu við erlendan háskóla sem raðast langt fyrir ofan HÍ í gæðum. Ég hef einnig lokið meistaranámi í stefnumótun og stjórnun við HÍ.

Sá sem ráðin var í stöðuna var karlmaður...lögfræðingur...með fimm ára menntun og enga stjórnunarreynslu.

Ég var með tíu ára menntun...mikla stjórnunarreynslu og menntun sem hæfði betur stöðunni en ég var og er enn kona.

Ég kærði ráðninguna til kærunefndar jafnréttismála sem heyrði undir ráðuneyti Jóhönnu og tapaði málinu.

Það er mjög alvarlegt mannréttindabrot að hafa að engu margra ára menntun og gera hana þar með verðlausa af þeim sem eiga að bera ábyrgð á mannréttindamálum í landinu.

Jóhanna hefur á ferli sínum sem ráðherra marg oft brotið lög sem eiga að tryggja mannréttindi og það er á engan hátt nægilegt að hún setji nefnd í málið.

Hún er einfaldlega vanhæf.

Ég hvet femínistafélagið til þess að gera úttekt á ferli mannaráðninga Jóhönnu frá því að hún varð ráðherra.

Tekur niðurstöðuna alvarlega

Það er annað hvort að berjast eða lúffa

Þessir einstaklingar hafa valið að gefast upp og vilja hræða aðra til liðs við sig í því efni.

Þeir sem segja nei við Icesave vilja standa uppréttir gagnvart umheiminum. Baráttufólk gegn yfirgangi fjármálamanna um alla Evrópu stendur með þeim sem segja nei.

Í þjóðaratkvæðagreiðslu um ríkisábyrgð á einkaskuldum Landsbankans kemur í ljós hvort að landið sé byggt heyglum eða hugrökku fólki.

Stuðningsmenn Icesave boða til fundar