Forseti ríkisvaldsins

Vill Þóra vera forseti sem múrar sig inn í virki ríkisvaldsins og dansar eftir nótum valdhafanna?

Þekkingin að baki framboði Þóru virðist fyrst og fremst vera þekking sem nýtist við að setja upp flottar flugeldasýningar en það er átakanlegt hversu lítið fer fyrir þekkingu sem myndi nýtast í forsetaembættinu.

Holur hljómur er í notkun hugtaka en helstu kosningaloforðin ganga út á að sitja kaffisamsæti með ríkisstjórnum.

Notkun á málsskotsréttinum er vandmeðfarin en skýringar Þóru á því hvenær réttmætt er að beita honum er þróttlitlar. Hún segir að honum skuli ekki beitt nema í ýtrustu nauð. Hvað er ýtrasta nauð, hvernig verður hún til og hver ákveður hvenær hún er til staðar. Eins telur hún það lögum til lasts ef þeim eru þröngvað í gegn af minnsta mögulega meirihluta. Ýmis lög hafa verið samþykkt með atkvæðum nánast alls þingsins, lög sem styrkja stöðu valdhafa og auðmanna en veikja stöðu þjóðarinnar.

Ég myndi vilja sjá forseta við völd sem stendur vörð um lýðræði og mannréttindi og beitir málskotsréttinum þegar hann telur að hagsmunir þjóðarinnar séu í húfi og hefur dómgreind og þekkingu til þess að greina áhrif þessara þátta í lögum.

Þórarinn Einarson kemur með ágæta hugmynd til þess að snúa á áróðurherferðina fyrir kjöri tveggja frambjóðenda:

Hvernig væri að við sameinuðumst sem flest um það að velja einungis á milli Andreu, Ara Trausta og Herdísar og frestuðum hugsanlegri tveggja turna taktík a.m.k. fram að kjördegi? Væri ekki besta niðurstaðan ef hvorki Þóra né Ólafur yrðu kjörin? Er ekki séns að við getum farið í ‘Hvorki-Þóra-né-Ólafur-herferð’?

Sé ekki í samkeppni við þingið

Athugasemdir

[Elín Sigurðardóttir (IP-tala skráð) 29.5.2012 kl. 10:35]

Góð hugmynd hjá Þórarni. Ekki meira fimmtudagsfjör og fólk í teygjó.