Fordómar gegn landsbyggðinni, fordómar gegn höfuborginni

Byggðarlögin á landsbyggðinni munu reynast bjargvættur í kreppu. Þegar líða tekur á kreppuna munu einstaklingar sættast á að flytja sig um set.

Undanfarin ár hefur myndast kergja milli landsbyggðar og höfuðborgarsvæðisins en við þurfum að læra að lít á landið sem heild en ekki sem höfuðborgarsvæðið með annað hangandi við.

Hræðsla við að vinna á landsbyggðinni?

Athugasemdir

[Zeus (IP-tala skráð) 3.4.2009 kl. 09:44]

Við skulum nú reyna að vera svolítið sanngjörn. Raufarhöfn er vægt orðað afskekktur staður. Ef þú ferð að skoða flutning á svona stað, þá þarftu meðal annars að hafa í huga skólagöngu barnanna þinna, skólar á landsbyggðinni eru því miður ekki í sama gæðaklassa og á höfuðborgarsvæðinu, fyrir utan að á svona litlum stað geta þau ekki klárað meira en grunnskóla. Í öðru lagi þarftu að ætla þér tvo daga í ferðalagið aðra leiðina, ef þig langar að skreppa í bæinn og hitta fólk. Á svona stað er EKKERT sem heitir að fara út að borða, ekkert bíó, ekkert leikhús, engir menningarviðburðir. Svona mætti lengi telja.

[BS (IP-tala skráð) 3.4.2009 kl. 09:58]

Það er fráleitt að líta ekki á Ísland sem eitt atvinnusvæði. Skattpeningunum er illa varið í atvinnuleysisbætur handa borgarbúa þegar vinna er í boði á Íslandi. Bíóleysi á Þórshöfn réttlætir ekki að leggja þær byrðar á þá sem ennþá greiða skatta á Íslandi.

[Valdís Þorsteinsdóttir (IP-tala skráð) 3.4.2009 kl. 10:00]

Æ, greyið mitt, Zeus. Í fyrsta lagi: Þórshöfn, ekki Raufarhöfn. Í öðru lagi, þá eru skólar á landsbyggðinni ekki neitt verri en á höfuðborgarsvæðinu. Í þriðja lagi, þá hlýtur sá sem er atvinnulaus að gera það sem þarf til að redda sér, þó það þýði að setjast að tímabundið annarstaðar en í Reykjavík. Það er ekki þar með sagt að það þurfi að búa þar áratugum saman og ef viðkomandi á barn á framhaldsskólaaldri, má eflaust finna lausn á því. Ótal margir hafa lifað það af að fara undan pilsföldum mæðra sinna til að sækja sér menntun. Í fjórða lagi þarftu enga tvo daga til að fara til Reykjavíkur. Í fimmta lagi þá eru fæstir einu sinni að nýta sér það þó að svokallaðir menningarviðburðir séu í boði. Það er ekki eins og höfuðborgarbúar séu í allir leikhúsum á hverju kvöldi. Sérstaklega þeir atvinnulausu.

[Offari, 3.4.2009 kl. 10:00]

Já það átti víst að vera hagkvæmara að leggja niður landsbyggðina en að halda uppi réttlátri þjónustu þar að mati höfuðborgarbúa. Núna hefðum við landsbyggðarmenn hellst vilja vera lausir við höfuðborgarsvæðið þar sem spillingin þreifst best.

[Rut Sumarliðadóttir, 3.4.2009 kl. 13:43]

Fara atvinnulausir ekki bara að fá skömmtunarmiða í leikahús, á pöbbann osfrv.? Meiri fordómarnir gegn landsbyggðinni, í litlum þorpum eru börnin frjáls og nóg að fara upp á næsta hól til að fylgjast með þeim. Ekki svo slæmur skóli það. Þar er fólk duglegt við að vinna sjálft að því að skemmta sér, með þorrablótum svo eitthvað sé nefnt. Áhugamannaleikhús eru til í hverju krummskuði held ég. Held að sumir séu að taka stórt uppí sig um skólana úti á landi, misjafnir eins og á borgarsvæðinu.

Einhver sagði að það væri betra að vera stór fiskur í lítilli tjörn en að vera lítill fiskur í stórri tjörn. Einstaklingurinn skiptir miklu meira máli á landsbyggðinni.

[Toni (IP-tala skráð) 4.4.2009 kl. 02:54]

Ef ég hef ekki áhuga á starfi fjarri mínum heimabæ þá getur engin skildað mig til þess að taka það með tilheyrandi búferlaflutningum.

Og ég hef engan áhuga á að vinna í fiski svo dæmi sé tekið, allavega ekki ef um er að ræða 40-50 stunda vinnuviku á launum lítið hærri en atvinnuleysisbætur. Þetta segi ég þó ég hafi ennþá vinnu. Ef framtíðin er sú að fólk eigi bara að taka hvaða starfi sem því býðst þá er lágmark að launin séu mannsæmandi og vinnudagurinn ekki lengri en 6-8 stundir.

Svo er spurning hvort eigi að færa sig milli landhluta, fyrirtækin eða fólkið.

Látum ekki troða á okkur þó einhverjir hafi sett landið á hausinn með aðstoð stjórnvalda.