Hugmyndafræði ný-frjálshyggjunar sökudólgurinn

Hannes Hólmsteinn Gissurarson opinberaði visku sína þegar hann greindi hverjir væri fylgismenn sjálfstæðisflokksins. Fylgismenn eru fólk sem treystir stjórnvisku sjálfstæðismanna, hugmyndafræði ný-frjálshyggjunnar og kemur sér fyrir við grillið.

Lítið hefur farið fyrir því að reynt sé að greina hvað það er í hugmyndafræði sjálfstæðisflokksins sem setti þjóðarbúið á hausinn. Sjálfstæðismenn þustu fram í kjölfar hrunisins og sögðu að kapítalisminn væri ekki vondur heldur hafi vondir kapítalistar setið við stjórnvölinn. Síðan hefur leitin af vondum kapítalistum staðið yfir en skoðun á raunverulegri stefnu sjálfstæðisflokksins og fyrri ríkisstjórna vanrækt. Þessi tilhneiging hefur reynst hindrun í lærdómi sem hefði þurft að eiga sér stað í kjölfar hrunsins.

Sjálfstæðismenn kölluðu valdatíð sína góðæri og notuðu orðræðu sem breidd var yfir mismunun, glæpastarfsemi og vanhæfni. Athyglinni var beint frá ömurlegum kjörum stórs hluta þjóðarinnar með því að tala í villandi frösum. Meðalaun, meðaltals sparifjáreign, landframleiðsla og jöfnuður eru orð sem gjarnan eru notuð til þess að skapa ásýnd um almennt góðæri sem í raun var bóluhagkerfi sem innihélt svigrúm fyrir siðblinda til þess að arðræna launþega og ungt fólk.

Því miður hefur stefna sjálfstæðisflokks sem miðar að því að skapa mismunun og óréttlæti tekið sér bólfestu sem réttmætt markmið meðal annarra flokka. Grundvöllur kapítalismans er enn við líði og ráðherrar einblína á einstaklinga en forðast að gagnrýna hugarfar sem hefur tekið sér bólfestu í þeirra eigin röðum. 

Ekki vondum útlendingum að kenna

Dómsvaldið með forganginn á hreinu

Skaðræðiskvendi mun taka upp pláss í einu af fangelsum landsins í þrjá mánuði fyrir að stela öldós.

Sérlega skilvirk forgangsröðun eða hvað?

Í fangelsi fyrir að stela öldós

Sjálfstæðismenn innan embættismannakerfisins vilja stjórna landinu

Sjálfstæðismenn hafa á tuttugu ára valdaferli sínum ekki bara einkavætt fimmtíu ríkisstofnanir sem þeir afhentu sjálfum sér og vinum sínum og ættingjum á góðum kjörum heldur hafa þeir einnig raðað óhæfum einstaklingum í inn í stjórnsýsluna.

Í valdatíð sjálfstæðisflokks var greiðsluskylda vegna heilbrigðisþjónustu færð af ríkinu og yfir á sjúklinga í stórum stíl. Ýmis vandamál fylgdu í kjölfarið s.s. hnignandi tannheilsa barna. Þrátt fyrir að dregið væri úr velferðaþjónustu í það stórum stíl að leitun er að jafn slægu velferðarkerfi í vestrænum ríkjum hefur skattheimta aukist í tíð sjálfstæðismanna. 

Aukin skattheimta hefur farið í að belgja út stjórnsýsluna sem aldrei hefur verið eins óskilvirk. Sjálfstæðismenn notuðu skatttekjur ríkissjóðs til þess að tryggja völd sín með því að útdeila bitlingum til hægri og vinstri.

Steingrímur Ari var um árabil forstjóri Lín en Gunnar Birgisson stjórnarformaður. Undir handleiðslu Gunnars Birgissonar og Steingríms Ara umturnaðist Lín í bankakerfi og kjör vegna námslána breyttust á verri veg. Lín hafði samráð við útrásarvíkinganna um að gera námslán að gróðafyrirtæki fyrir bankanna með því að skikka þá námsmenn sem ekki komu frá efnuðum fjölskyldum til þess að lifa á yfirdráttarlánum úr bönkunum yfir námstímann.

Steingrímur Ari hefur brotið trúnaðarskyldu við ráðherrann með því að hafa ekki samráð við ráðuneytið áður en hann grípur til aðgerða gegn ráðuneytinu. 

Skynhelgi Steingríms Ara tekur á sig nánast skrípamynd þegar hann talar um fordæmi í stjórnsýslunni en það er flestum kunnugt að íslensk stjórnsýsla hefur í tíð sjálfstæðisflokks einkennst af vinnubrögðum sem ekki eru við hæfi í siðuðu samfélagi. Mútur, klíkutengsl vanhæfni hafa einkennt stjórnunarstíl varðhunda sjálfstæðisflokks.

Þegar ný ríkisstjórn er tekin við heldur skrípaleikurinn áfram og embættismenn úr röðum sjálfstæðismanna leita að fjallabaksleiðum til þess að fara fram hjá stefnu stjórnvalds sem almenningur kaus eftir að sjálfstæðisflokkurinn var búin að setja þjóðarbúið á hausinn, gera stjórnsýsluna vanhæfa vegna bitlinga og vinagreiða ásamt því að eyðileggja trúverðugleika dómskerfisins með klíkuráðningum. 

Steingrímur Ari var handpikkaður af Guðlaugi Þór en fyrir nefndinni sem valdi Steingrím Ara sem forstjóra sjúkratrygginga fór Benedikt Jóhannesson sem er frændi Bjarna Ben. Reynsla Steingríms Ara af einkavæðingu og trúnaður hans við sjálfstæðisflokk hefur sjálfsagt ráðið miklu um val í stöðuna. 

Ákvörðun Álfheiðar „ólíðandi“

I rest my case!

Eða hvað?

Ekkert ferðaveður norðanlands

Mogginn leiðinlegasti fréttamiðillinn

Mogginn virðist einbeita sér að því að skrifa einungis fréttir af veðurfari og smákrimmum. Útrásarvíkingurinn Ingibjörg Pálmadóttir hefur eignast fréttablaðið. Fjölmiðlar virðast almennt ekki hafa áhuga á því hverjir eiga bankanna og hvort þeir séu á mála hjá glæpalýðnum.

Er bönkunum er stjórnað af málaliðum útrásarvíkinga?

Þau Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra og Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra telja að skattsvik í gömlu bönkunum þremur, Kaupþingi, Landsbanka og Glitni hafi numið hundruðum milljarða.

Indriði J Þorláksson var ríkisskattstjóri á tíma útrásarinnar og virðist hafa haft minni áhuga á að innheimta skatt af útrásarvíkingum en hann hefur á því að skattpína þjóðina til þess að greiða Icesave nú um stundir. Davíð Oddson var Seðlabankastjóri og forsætisráðherra á sama tíma. 

Óveður á gossvæðinu

Á hinn íslenski ríkissjóður síðan að ábyrgjast að þrotabú Kaupþings greiði kröfur þeirra....

.....eða hvar endar hin margumtalaða ábyrgð eða skuldbindingar ríkissjóðs gagnvart útlendingum sem heimta að íslenskir skattgreiðendur tryggi þeim að þeir tapi ekki á viðskiptum við glæpamenn.

Ef gengið er að kröfum Breta og Hollendinga er það fordæmisgefandi og hver Íslendingur þarf í raun alltaf að vera á iði af hræðslu við að einhverjir íslenskir glæpamenn séu að gera eitthvað af sér sem síðan þjóðinni verður gert að standa skil á.

Tchenguiz-bræður undirbúa mál gegn Kaupþingi

Af rökvillum og vondum viðmiðum

Svar við grein Indriða á Smugunni:

Icesavesamningurinn felur í sér mannréttindabrot af mjög alvarlegum toga og byggist á því að hinn sterkari kúgar hinn veikari (veikgeðja í þessu tilviki) til þess að þjösnast á saklausu fókli, ganga á eignarrétt þess til að bæta fyrir afglöp breskra og hollenskra stjórnvalda og þjófnað misyndismanna.

Umræðan um Icesave hefur verið hlaðin rökvillu og vafasömum viðmiðum af hálfu þeirra sem vilja gera Íslendinga alþýðu að skattgreiðendum bresks og hollensks ríkissjóðs. Indriði Þorláksson skrifar á Smugunni að: vinsæl röksemd gegn því að Ísland standi við skuldbindingar sínar gagnvart breskum og hollenskum sparifjáreigendum á Icesave reikningunum og greiði þeim lágmarkstryggingu. Rökvillan í þessari setningu felst í því að Ísland er ekki skuldbundið gagnvart breskum og hollenskum sparifjárseigendum. Tryggingasjóður innstæðueigna er skuldbundinn gagnvart breskum og hollenskum sparifjárseigendum. Samkvæmt tilskipun ESB frá 1994 er óheimilt að veita bönkum eða tryggingasjóði innstæðna ríkisábyrgð. Í tilskipun ESB sem Íslendingar hafa innleitt segir: The system must not consist of a guarantee granted to a credit institution by a Member State itself or by any of its local or regional authorities.

Indrið líkir stöðu ríkissjóðs í Icesave deilunni við tryggingafélag og segir: Af þessu má sjá að sú röksemd sem nefnd er í upphafi að ekki eigi að að greiða skuldir einkaaðila fær ekki staðist fremur en það að tryggingafélag geti vísað tjónþola á tjónvald og sagt honum að rukka hann. Ég vil minna Inriða á að tryggingafélög bera enga skyldur gagnvart öðrum en þeim sem greiða viðkomandi tryggingafélagi iðgjöld. Samsvarandi má ætla að íslenskur ríkissjóður beri fyrst og fremst skyldur gagnvart þeim sem greiða skatt á Íslandi. Viðskiptavinir tryggingafélaga greiða viljugir iðgjöld vitandi það að þau munu fara til þess að bæta ófarir annarra sem einnig greiða iðgjöld í viðkomandi tryggingarfélag. Þetta er innifalið í sáttmálanum. Rök(villa) Indriða ber hinsvegar að því að íslenskir skattgreiðendur (greiðendur iðgjalds) eigi að greiða ófarir annarra sem ekki greiða skatt (iðgjald) í íslenskan ríkissjóð.

Indriða lætur að því liggja að þeir sem gagnrýna nauðungarsamninginn sem hann og Svavar fluttu til landsins séu á móti því að innstæðueigendur Icesave fái skaða sinn bættan. Þetta er rangtúlkun á kjarna deilunnar. Deilan felst fyrst og fremst í því hverjir eigi að bæta viðkomandi skaðann og að hvaða marki. Hverjir beri ábyrgð. Viðskiptavinir Icesave tóku áhættu en bresk stjórnvöld völdu að bæta þeim að fullu skaðann, þ.e. færa skaðann af þeim sem tóku áhættuna yfir á aðra sem ekki tóku áhættu og vissu ekki einu sinni af þessum viðskiptum. Þetta er óumdeilanlegt. Innstæðueigendur Icesave greiddu ekki skatt í íslenskan ríkissjóð heldur í hinn breska og í hinn hollenska. Innstæðueigendur Icesave hafa ekki á neinn hátt fjármagnað íslenskt eftirlitskerfi en nú er því haldið fram að þeir hafi átt kröfu á íslenska stjórnsýslu en eftirlitskerfin sem innstæðueigendur Icesave fjármögnuðu í Bretlandi beri enga ábyrgð. Þessi rökvilla felur í sér brot á meginreglu hugmyndafræði um skipulagsheildir, um samræmi í kerfum og um stjórnvaldsábyrgð.

Þessu ákvæði er ætlað að tryggja að fjármálakerfi í einhverjum aðildaríkja njóti ekki samkeppnisforskots vegna þess að það njóti ríkisábyrgðar. Að öðru leyti er grein Indriða morandi í vafasömum viðmiðum. Hann segir: Þvert á móti er tryggingasjóði innstæðna beinlínis ætlað að greiða sparifjáreigendum innstæður þeirra þegar einkaaðilinn, þ.e. bankinn, bregst. Það er eini tilgangur sjóðanna og án þessa hlutverks eru þeir þarflausir og menn hafa vaðið í villu um tilgang þeirra vítt um lönd síðan í kreppunni miklu. Það leikur enginn vafi á ábyrgð tryggingasjóðs. Ábyrgð tryggingasjóðs hefur verið ótvíræð en það er hinsvegar ábyrgð hins íslenska ríkissjóðs sem hefur verið deiluefnið. Þetta innlegg Indriða er því ekki innlegg í deiluna og beinlínis villandi að láta að því liggja að þetta sé hluti deilunnar.

Indriði minnist ekki á hver bar ábyrgð á eftirliti með lausafjárstöðu í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi en hann upplýsir okkur kannski um það í næsta pistli sínum. Indriða er tíðrætt um ábyrgð íslenska ríkisins en athygli hans virðist afhuga ábyrgð breska eða hollenska ríkisins (ábyrgð þeirra tryggingafélaga sem tóku við iðgjaldinu ef við höldum okkur við samlíkinguna). Samkvæmt fréttaflutningi 2008 var bretum fullljóst um hættuna sem stafaði af íslenskri bankastarfsemi löngu fyrir bankahrun. Hollensk yfirvöld leyfðu opnun útibús Landsbankans þar í landi í maí 2008 aðeins nokkrum mánuðum fyrir bankahrun. Bæði hollenskum og breskum yfirvöldum var fullljóst að stærð bankakerfisins á Íslandi var margföld landsframleiðslan og tryggingarsjóður innstæðna á engan hátt í stakk búin til þess að standa undir tryggingu innstæðna við kerfishrun. Jafnframt hefur þeim átt að vera ljóst að íslenskur ríkissjóður væri ekki í stakk búin til þess að fjármagna tryggingarsjóð. Hollenskum og breskum yfirvöldum bar skylda til að tryggja hagsmuni borgara hvor í sínu landi með því að heimila EKKI ósjálfbæra bankastarfsemi íslensku bankanna þar í landi. Ég legg til að Indriði skrifi pistil og upplýsi íslenskan almenning um ábyrgðarhlutverk löggjafans, þ.e. ESB og ábyrgð yfirvalda í Hollandi og Bretlandi og beini sérstaklega athyglinni af klúðri þessara aðila í atburðarrásinni sem leiddi til hrunsins.

Indirði fer með villandi málflutning þegar hann lætur að því liggja að nauðungarsamningurinn sem hann og Svavar meðal annarra bera ábyrgð á tryggi eingöngu greiðslu lágmarksfjárhæðar. Það er ljóst að vegna þess að tryggingarsjóðurinn nýtur ekki forgangs nema að hálfu, samkvæmt nauðungarsamningnum, er færð ábyrgð á fullnaðarbótum á íslenskan almenning miðað við ákvæði nauðungarsamningsins.

 

Jakobína Ingunn Ólafsdóttir

Stjórnsýslufræðingur

Fyrir hvern starfar Steingrímur Ari?

Það er mikilvægt að traust ríki á milli forstjóra stofnanna og þess ráðuneytis sem fer með málefni viðkomandi stofnunar. Það er hlutverk forstjórans að stuðla að því að viðkomandi stofnun vinni í þágu almennings og fylgi stefnu hins pólitíska valds.

Steingrímur Ari hefur brotið meginreglu stjórnsýsluskipulags með því að fara í stríð við ráðuneytið, pólitíska stefnu og almenning. Það er merkilegt að sumir bloggarar líta svo á að heilbrigðiráðherrann beri skyldur gagn var Steingrími Ara sem er innvígður í hin helgu vé sjálfstæðisflokksins. Álfheiður á heiður skilinn fyrir að nýta sér ákvæði um skyldur embættismanna til þess að tryggja velferð almennings.

Gott væri ef sjálfstæðismenn færu að skilja að þeir eru ekki við völd og ágætt væri ef ríkisstjórninni tækist að losa sig við embættismenn sem ekki starfa af trúnaði við almenning. 

Vonar að málið fái farsælan endi

Vann lengi að því að brjóta á námsmönnum

Steingrímur Ari Arason starfaði lengi undir handleiðslu Gunnars Birgissonar hjá LÍN. Katrín Jakobsdóttir rak Gunnar úr stjórn LÍN en síðan hefur Gunnar verið rekinn víða vegna vafasamra fjármála og ótrú við  siðsemi.

LÍN þróaðist úr því að vera hluti af velferðakerfinu og í það að verða banki í stjórnartíð Steingríms Ara. Farið var að veita svokölluð markaðskjaralán sem eru í raun kúlulán með háum vöxtum og skulu endurgreidd á nokkrum árum. Auk þess var námsmönnum gert að lifa á yfirdráttarlánum í bið eftir námslánum. 

Guðlaugur Þór valdi Steingrím Ara sem forstjórna sjúkratrygginga en Steingrímur Ari hefur mikla reynslu af einkvæðingu ríkisfyrirtækja. 

Ráðherra ætlar að áminna forstjóra