Á hinn íslenski ríkissjóður síðan að ábyrgjast að þrotabú Kaupþings greiði kröfur þeirra....

.....eða hvar endar hin margumtalaða ábyrgð eða skuldbindingar ríkissjóðs gagnvart útlendingum sem heimta að íslenskir skattgreiðendur tryggi þeim að þeir tapi ekki á viðskiptum við glæpamenn.

Ef gengið er að kröfum Breta og Hollendinga er það fordæmisgefandi og hver Íslendingur þarf í raun alltaf að vera á iði af hræðslu við að einhverjir íslenskir glæpamenn séu að gera eitthvað af sér sem síðan þjóðinni verður gert að standa skil á.

Tchenguiz-bræður undirbúa mál gegn Kaupþingi

Af rökvillum og vondum viðmiðum

Svar við grein Indriða á Smugunni:

Icesavesamningurinn felur í sér mannréttindabrot af mjög alvarlegum toga og byggist á því að hinn sterkari kúgar hinn veikari (veikgeðja í þessu tilviki) til þess að þjösnast á saklausu fókli, ganga á eignarrétt þess til að bæta fyrir afglöp breskra og hollenskra stjórnvalda og þjófnað misyndismanna.

Umræðan um Icesave hefur verið hlaðin rökvillu og vafasömum viðmiðum af hálfu þeirra sem vilja gera Íslendinga alþýðu að skattgreiðendum bresks og hollensks ríkissjóðs. Indriði Þorláksson skrifar á Smugunni að: vinsæl röksemd gegn því að Ísland standi við skuldbindingar sínar gagnvart breskum og hollenskum sparifjáreigendum á Icesave reikningunum og greiði þeim lágmarkstryggingu. Rökvillan í þessari setningu felst í því að Ísland er ekki skuldbundið gagnvart breskum og hollenskum sparifjárseigendum. Tryggingasjóður innstæðueigna er skuldbundinn gagnvart breskum og hollenskum sparifjárseigendum. Samkvæmt tilskipun ESB frá 1994 er óheimilt að veita bönkum eða tryggingasjóði innstæðna ríkisábyrgð. Í tilskipun ESB sem Íslendingar hafa innleitt segir: The system must not consist of a guarantee granted to a credit institution by a Member State itself or by any of its local or regional authorities.

Indrið líkir stöðu ríkissjóðs í Icesave deilunni við tryggingafélag og segir: Af þessu má sjá að sú röksemd sem nefnd er í upphafi að ekki eigi að að greiða skuldir einkaaðila fær ekki staðist fremur en það að tryggingafélag geti vísað tjónþola á tjónvald og sagt honum að rukka hann. Ég vil minna Inriða á að tryggingafélög bera enga skyldur gagnvart öðrum en þeim sem greiða viðkomandi tryggingafélagi iðgjöld. Samsvarandi má ætla að íslenskur ríkissjóður beri fyrst og fremst skyldur gagnvart þeim sem greiða skatt á Íslandi. Viðskiptavinir tryggingafélaga greiða viljugir iðgjöld vitandi það að þau munu fara til þess að bæta ófarir annarra sem einnig greiða iðgjöld í viðkomandi tryggingarfélag. Þetta er innifalið í sáttmálanum. Rök(villa) Indriða ber hinsvegar að því að íslenskir skattgreiðendur (greiðendur iðgjalds) eigi að greiða ófarir annarra sem ekki greiða skatt (iðgjald) í íslenskan ríkissjóð.

Indriða lætur að því liggja að þeir sem gagnrýna nauðungarsamninginn sem hann og Svavar fluttu til landsins séu á móti því að innstæðueigendur Icesave fái skaða sinn bættan. Þetta er rangtúlkun á kjarna deilunnar. Deilan felst fyrst og fremst í því hverjir eigi að bæta viðkomandi skaðann og að hvaða marki. Hverjir beri ábyrgð. Viðskiptavinir Icesave tóku áhættu en bresk stjórnvöld völdu að bæta þeim að fullu skaðann, þ.e. færa skaðann af þeim sem tóku áhættuna yfir á aðra sem ekki tóku áhættu og vissu ekki einu sinni af þessum viðskiptum. Þetta er óumdeilanlegt. Innstæðueigendur Icesave greiddu ekki skatt í íslenskan ríkissjóð heldur í hinn breska og í hinn hollenska. Innstæðueigendur Icesave hafa ekki á neinn hátt fjármagnað íslenskt eftirlitskerfi en nú er því haldið fram að þeir hafi átt kröfu á íslenska stjórnsýslu en eftirlitskerfin sem innstæðueigendur Icesave fjármögnuðu í Bretlandi beri enga ábyrgð. Þessi rökvilla felur í sér brot á meginreglu hugmyndafræði um skipulagsheildir, um samræmi í kerfum og um stjórnvaldsábyrgð.

Þessu ákvæði er ætlað að tryggja að fjármálakerfi í einhverjum aðildaríkja njóti ekki samkeppnisforskots vegna þess að það njóti ríkisábyrgðar. Að öðru leyti er grein Indriða morandi í vafasömum viðmiðum. Hann segir: Þvert á móti er tryggingasjóði innstæðna beinlínis ætlað að greiða sparifjáreigendum innstæður þeirra þegar einkaaðilinn, þ.e. bankinn, bregst. Það er eini tilgangur sjóðanna og án þessa hlutverks eru þeir þarflausir og menn hafa vaðið í villu um tilgang þeirra vítt um lönd síðan í kreppunni miklu. Það leikur enginn vafi á ábyrgð tryggingasjóðs. Ábyrgð tryggingasjóðs hefur verið ótvíræð en það er hinsvegar ábyrgð hins íslenska ríkissjóðs sem hefur verið deiluefnið. Þetta innlegg Indriða er því ekki innlegg í deiluna og beinlínis villandi að láta að því liggja að þetta sé hluti deilunnar.

Indriði minnist ekki á hver bar ábyrgð á eftirliti með lausafjárstöðu í útibúum Landsbankans í Bretlandi og Hollandi en hann upplýsir okkur kannski um það í næsta pistli sínum. Indriða er tíðrætt um ábyrgð íslenska ríkisins en athygli hans virðist afhuga ábyrgð breska eða hollenska ríkisins (ábyrgð þeirra tryggingafélaga sem tóku við iðgjaldinu ef við höldum okkur við samlíkinguna). Samkvæmt fréttaflutningi 2008 var bretum fullljóst um hættuna sem stafaði af íslenskri bankastarfsemi löngu fyrir bankahrun. Hollensk yfirvöld leyfðu opnun útibús Landsbankans þar í landi í maí 2008 aðeins nokkrum mánuðum fyrir bankahrun. Bæði hollenskum og breskum yfirvöldum var fullljóst að stærð bankakerfisins á Íslandi var margföld landsframleiðslan og tryggingarsjóður innstæðna á engan hátt í stakk búin til þess að standa undir tryggingu innstæðna við kerfishrun. Jafnframt hefur þeim átt að vera ljóst að íslenskur ríkissjóður væri ekki í stakk búin til þess að fjármagna tryggingarsjóð. Hollenskum og breskum yfirvöldum bar skylda til að tryggja hagsmuni borgara hvor í sínu landi með því að heimila EKKI ósjálfbæra bankastarfsemi íslensku bankanna þar í landi. Ég legg til að Indriði skrifi pistil og upplýsi íslenskan almenning um ábyrgðarhlutverk löggjafans, þ.e. ESB og ábyrgð yfirvalda í Hollandi og Bretlandi og beini sérstaklega athyglinni af klúðri þessara aðila í atburðarrásinni sem leiddi til hrunsins.

Indirði fer með villandi málflutning þegar hann lætur að því liggja að nauðungarsamningurinn sem hann og Svavar meðal annarra bera ábyrgð á tryggi eingöngu greiðslu lágmarksfjárhæðar. Það er ljóst að vegna þess að tryggingarsjóðurinn nýtur ekki forgangs nema að hálfu, samkvæmt nauðungarsamningnum, er færð ábyrgð á fullnaðarbótum á íslenskan almenning miðað við ákvæði nauðungarsamningsins.

 

Jakobína Ingunn Ólafsdóttir

Stjórnsýslufræðingur

Fyrir hvern starfar Steingrímur Ari?

Það er mikilvægt að traust ríki á milli forstjóra stofnanna og þess ráðuneytis sem fer með málefni viðkomandi stofnunar. Það er hlutverk forstjórans að stuðla að því að viðkomandi stofnun vinni í þágu almennings og fylgi stefnu hins pólitíska valds.

Steingrímur Ari hefur brotið meginreglu stjórnsýsluskipulags með því að fara í stríð við ráðuneytið, pólitíska stefnu og almenning. Það er merkilegt að sumir bloggarar líta svo á að heilbrigðiráðherrann beri skyldur gagn var Steingrími Ara sem er innvígður í hin helgu vé sjálfstæðisflokksins. Álfheiður á heiður skilinn fyrir að nýta sér ákvæði um skyldur embættismanna til þess að tryggja velferð almennings.

Gott væri ef sjálfstæðismenn færu að skilja að þeir eru ekki við völd og ágætt væri ef ríkisstjórninni tækist að losa sig við embættismenn sem ekki starfa af trúnaði við almenning. 

Vonar að málið fái farsælan endi

Vann lengi að því að brjóta á námsmönnum

Steingrímur Ari Arason starfaði lengi undir handleiðslu Gunnars Birgissonar hjá LÍN. Katrín Jakobsdóttir rak Gunnar úr stjórn LÍN en síðan hefur Gunnar verið rekinn víða vegna vafasamra fjármála og ótrú við  siðsemi.

LÍN þróaðist úr því að vera hluti af velferðakerfinu og í það að verða banki í stjórnartíð Steingríms Ara. Farið var að veita svokölluð markaðskjaralán sem eru í raun kúlulán með háum vöxtum og skulu endurgreidd á nokkrum árum. Auk þess var námsmönnum gert að lifa á yfirdráttarlánum í bið eftir námslánum. 

Guðlaugur Þór valdi Steingrím Ara sem forstjórna sjúkratrygginga en Steingrímur Ari hefur mikla reynslu af einkvæðingu ríkisfyrirtækja. 

Ráðherra ætlar að áminna forstjóra

Forræðishyggja #%$%$ans....

Er framburður nafnsins Alexandra ekki í samræmi við Íslenska málvenju?

það er löng hefð fyrir samsettum nöfnum af þessum toga og ég þekki nokkarar Alexöndrur sem ekki eru nokkur vandræði að bera fram.

Febrún er ekki sérlega þjált í framburði og óljóst hvort brún eða rún sé seinni helmingur nafnsins.

Ég legg til að mannanafnanefnd samþykki einnig kvennanöfnin Sept-rún, Okt-rún, Nóv-rún og Des-rún. Síðan má líka velta fyrir sér hvort nöfnin 9-rún, 10-rún, 11-rún og 12-rún séu ekki bærileg. Kannski væri nafnið 2010-rún sniðugt líka. 

Það myndi líka slá tvær flugur í einu höggi að tengja nöfn við kennitölur stúlkubarnið myndi þá heita 250310-3449-rún og drengbarnið 260310-3829-mundur. 

Bentey og Lundi samþykkt

Greiddu Steingrímur og Jóhanna atkvæði með framsalsfrumvarpinu 1990?

Sjá hér

Reglur um stjórn makrílveiða gefnar út

Ábyrgðarleysi Björns Bjarnasonar

Björn Bjarnason ber ábyrgð á því að dómskerfið á Íslandi nýtur ekki trausts eftir langvarandi klíkuráðningar. Réttarríkið er skaddað af hans völdum. Björn telur rétt eins og Bjarni frændi hans að flokkurinn sem hefur gert Ísland að úrhraki meðal þjóða eigi nú að fá tækifæri til þess að láta reyna á stjórnvisku sína á ný. 

Í tíð sjálfstæðisflokks var þróuð menning sem líkist að mörgu leiti fasisma og má jafnframt kalla ný-fasima. Hugmyndafræði stjórnmálamannanna studdi samþjöppun viðskipta og stjórnmála sem varð að alvalda skrímsli sem réðist gegn þjóðinni og gerði 30% hennar að öreygum. 

Viðskiptaráð fékk sterk ítök í löggjafavaldi Íslands. Þingmenn hafa í raun verið valdalausir nema þeir sem hafa verið leppar byggingariðnaðar, fjármálakerfis og LÍÚ. Bönkunum var sleppt lausum með slappri löggjöf og ónýtu eftirliti. Dómsvaldið og löggæslan notaði fjármuni sína í að eltast við smákrimma og konur sem stálu sápu í Hagkaup. Efnahagsbrotadeild var skorin niður en sérsveitin sem átti að halda múgnum í skefjum var styrkt.

Ættingjar og venslafólk manna á borð við Björn Bjarnason fengu ofurlaunastörf í fjármálakerfinu, stjórnmálamenn fengu sérstaka fyrirgreiðslu í bönkunum og flokkur Björns Bjarnasonar þáði mútugreiðslur af þeim sem hann vill nú kenna um að hafa sett þjóðarbúið á hausinn. 

Satt að segja þá held ég að Björn Bjarnason sé að gera lítið úr því sóðalega ástandi sem ríkti á Íslandi þegar hann heldur því fram að:

Fram að hruni var þeirri stefnu almennt fylgt um heim allan, að stjórnmálamenn ættu að hafa sem minnst bein afskipti af starfi fjármálafyrirtækja. Þeir hálaunamenn og bónusgreifar, sem þar störfuðu, ættu sjálfir að kunna fótum sínum forráð.

Að lögð sé áhersla á að útmála einhvern einn stjórnmálaflokk sem sökudólg vegna hrunsis (Sic), er séríslenskt fyrirbæri. Hvarvetna er hins vegar spurt, hver sé ábyrgð þeirra, sem stýrðu bönkum, fjármálafyrirtækjum og stórfyrirtækjum.

 

Á Íslandi var staðan sú að Sjálfstæðisflokkurinn gaf vinum sínum, fjárglæframönnunum, bankanna. Varla hefur Björn Bjarnason gleymt því að Kjartan Gunnarsson var framkvæmdastjórni sjálfsstæðisflokksins og sat jafnframt í stjórn Landsbankans sem leiddi Icesave ófögnuðinn yfir þjóðina í umboði Árna Matthiesen og Baldurs Guðlaugssonar.

 

Björn segir einnig: 

Eðlilegt er, að ritstjórar dagblaða í eigu þeirra,  sem féllu af hæstum stalli við hrunið, hafi við það lent í vandræðum með að varðveita eigin trúverðugleika og  blaða sinna. Einfalda vörnin var að breyta fjármálavafstrinu öllu í pólitískt vandamál og beina spjótunum að stjórnmálamönnunum.  

Þessi áróður dugði um nokkurt skeið. Hann bítur hins vegar ekki lengur. Við öllum blasir, að fjármálagjörningar í nafni bankanna voru margir víðs fjarri raunveruleikanum. Bankastjórar höfðu ekki einu sinni fyrir því að krefjast veðtygginga .

Frétt í DV fyrir nokkru:

Birni Bjarnasyni dómsmálaráðherra sárnar mjög við DV vegna þess að vakin var á því athygli að hann hefur á heimasíðu sinni aldrei veist að fjölmiðlum Björgólfs Guðmundssonar eða Björgólfs Thors líkt og gerist með Baugsmiðla sem ráðherranum hefur orðið tíðrætt um í tengslum við meinta spillingu auðmanna. Í umfjöllun á dv.is var nefnt að ráðherrann hefði aldrei haft uppi gagnrýni á IceSavebréf Landsbankans sem nú eru við það að koma þjóðinni á kaldan klaka. Athygli er vakin á því að tengdasonur Björns, Heiðar Már Guðjónsson er einn nánasti samstarfsmaður Björgólfs Thors. 

Hvers vegna hafa Engeyardrengirnir ekki gert grein fyrir tengslum sínum við viðskiptalífið?

Hvað er Áning fjárfestingar og hverjir eiga félagið og hvernig tengist það öðrum félögum?

Hvað með eignatengsl við önnur félög s.s. N1, BNT, Vafning o.fl.?

Nú er þess krafist grímulaust að fjölmiðlar verndi útrásarvíkinga.

Ef lánabækur allra bankanna líta út með svipuðu móti og hjá Kaupþingi hafa lán til eignarhaldsfélaga verið yfir 4.000 milljarða. Stærsta bomban er líklegast í Landsbankanum og myndi afhjúpa útrásarvíkinga sem hafa ekki verið mikið í umræðunni.

 Enginn hefur lagt sig eins mikið fram um að sópa skítnum undir teppið að mínu mati og Björn. Hann réði feður bankaræningjanna til þess að rannsaka hvort grunur lægi fyrir um brot.

Ein afleyðing af kleptokratísku stjórnarfari í tíð sjálfsstæðisflokks er að erfitt er að finna hátt setta embættismenn sem ekki tengjast inn í glæpamafíuna á einn eða annan hátt. 

Dóms og lögregluvald á Íslandi er í raun bara skrípaleikur eftir setu sjálfstæðismanna í tuttugu ár. Valdastofnanir sem verja útrásarvíkinganna eru sköpunarverk sjálfstæðisflokksins.

 

Ofbeldisglæpir þrisvar sinnum algengari á Íslandi

Frétt á Eyjunni hermir að þrisvar sinnum fleiri konur verða fyrir ofbeldi á Íslandi en í nágrannalöndum okkar Noregi og Danmörku.

Á "góðæristímabili" sjálfstæðisflokksins skapaðist á Íslandi anti-feminista kúltúr. Ég hef iðulega getað tengt kvenfjandsamlega orðræðu við kúltúr sem á uppruna sinn í Valhöll. 

Viðbrögð femínista hafa verið að nokkru karlfjandsamleg orðræða sem ekki á frekar rétt á sér en kvenfjandsamleg orðræða og er einnig hættuleg hugmyndafræði sem dregur upp mynd af samfélagi sem byggir á jafnrétti.  Samfélagi sem byggir á gagnkvæmri virðingu kynjanna.

Hið svokallaða góðæri var falsmynd af samfélagi sem elur á ofbeldi og félagslegum vandamálum sem eiga rætur sínar í hrokafullri afstöðu stjórnmálamanna sem krefjast hjarðhegðunar og mismunun sem ekki á sér sinn líka í nokkru vestrænu landi.

Ráðherrarnir ganga fram hver af öðrum og láta að því liggja að þeir séu að leysa samfélagsvandmál. Það er þó ljóst að mismununin eykst, félagsleg vandamál aukast og ekki er hroki forkólfanna að minnka.

Mismunun = ofurlaunafjölskyldur og fátækt

Ofurlaunafjölskyldur voru ekki 30. Þær voru 615 samkvæmt tölum sem Stefán Ólafsson Prófessor hefur birt og margar þeirra voru innvígðar í sjálfstæðisflokkinn. Þessar 615 fjölskyldur höfðu meiri árstekjur en sem nemur öllum ríkisútgjöldum til heilbrigðismála og  háskóla á síðasta ári. Það er kannski grátbroslegt að yfirmaður menntamála, menntamálaráðherra sjálfstæðisflokks, skuli hafa tilheyrt einni af þessum fjölskyldum.

Laun þessa fólks jókst bara með hverju árinu sem leið á meðan laun annarra í þjóðfélaginu drógust saman um 20%.

Þeir sem höfðu fjármagnstekjur þurftu eingöngu að greiða 10% í skatt af sínum tekjum. Þetta fólk er þó hvað drýgst við að notfæra sér það sem skattabyrði almennings stendur undir s.s. flugvelli, keyrir um á þyngstu bílunum og mengar mest.

Hugmyndafræði sjálfstæðisflokks

Almennt hafa sjálfstæðismenn ekki mikið vit á stjórnmálum og stjórnsýslu enda forðast slíkt en einbeitt sér að því að gera stjórnsýsluna að hvíldarheimili fyrir vini og vandamenn en í stjórnmálum hafa þeir haft uppi ábyrgðarlausa hugmyndafræði sem gengur út á að gefa kjölfestufjárfestum velferðarkerfið og undanskilja auðmenn frá því að greiða skatt en skattpína lágtekjufólk.

 Þróunin í tíð sjálfstæðisflokks

Stefán ólafson hefur gert grein fyrir þróun ójöfnuður á Íslandi og bólunni sem sprakk:

Ríkustu tíu prósentin hafi farið úr því hafa 21,8% heildarteknanna í að hafa 39,4% þeirra.

 Á sama tíma hafi því allir aðrir, þ.e. hin 90 prósentin, farið úr því að hafa 78,2% af heildartekjunum í að hafa 60,6% hlutdeild í þeim.

„Ísland var frjálshyggjutilraun heimsins á 10. áratugnum,“ sagði Stefán. Sú tilraun hafi nú hrunið yfir þjóðina.

Stefán sagði einnig að ríkasta eina prósent fólks á Íslandi hafi á árinu 2007 haft að jafnaði 18,2 milljónir í tekjur á mánuði. Það séu 615 fjölskyldur og því sé mikilvægt að muna að það hafi ekki aðeins verið í kringum þrjátíu menn sem höfðu ofurlaun hér á landi. 

Sóðaskapur í tíð sjálfstæðisflokks

Sjálfstæðisflokkur varði í ríkisstjórnartíð sinni vændi og viðskiptaheim sem þrífst á kvenfyrirlitningu. Þetta er menningarkimi í sjálfstæðisflokknum átti ítök bæði í löggjöf og dómskerfinu. 

Klíkuráðnir dómarar sjálfstæðisflokksins hafa einatt tekið afstöðu með ofbeldi t.d. gagnvart börnum, gert lítið úr alvarlegum kynferðisglæpum og hafa eyðilagt varnir í jafnréttislögum með fordæmisgefandi dómum.

Dæmi um hæstaréttardóm í ofbeldismáli

Í frétt á Vísi segir:

"Hæstiréttur hefur sýknað karlmann fyrir að hafa slegið tvisvar til þrisvar sinnum drengi á aldrinum 6 ára og 4 ára á beran rassinn með þeim afleiðingum að þeir hlutu roða á rassinn og fyrir að hafa að því loknu borið olíu á rassinn á þeim. "

Það má t.d. spyrja sig hvort að umræddir hæstaréttardómarar og dómsmálaráðherrann myndu telja meðferða að þessu tagi ásættanlega ef þeir yrðu fyrir henni sjálfir. 

Hélt satt að segja að svona hegðun gagnvart börnum væri ekki leyfð í siðmenntuðu nútímasamfélagi.

Er ekki komin tími til þess að stjórnmálamenn fari að taka hlutverk sitt alvarlega?

	Bauð samfanga vinnu við vændi
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Er femínisminn á Íslandi á villigötum?

Frétt á Eyjunni hermir að þrisvar sinnum fleiri konur verða fyrir ofbeldi á Íslandi en í nágrannalöndum okkar Noregi og Danmörku.

Á "góðæristímabili" sjálfstæðisflokksins skapaðist á Íslandi anti-feminista kúltúr. Ég hef iðulega getað tengt kvenfjandsamlega orðræðu við kúltúr sem á uppruna sinn í Valhöll. 

Viðbrögð femínista hafa verið að nokkru karlfjandsamleg orðræða sem ekki á frekar rétt á sér en kvenfjandsamleg orðræða og er einnig hættuleg hugmyndafræði sem dregur upp mynd af samfélagi sem byggir á jafnrétti.  Samfélagi sem byggir á gagnkvæmri virðingu kynjanna.

Hið svokallaða góðæri var falsmynd af samfélagi sem elur á ofbeldi og félagslegum vandamálum sem eiga rætur sínar í hrokafullri afstöðu stjórnmálamanna sem krefjast hjarðhegðunar og mismunun sem ekki á sér sinn líka í nokkru vestrænu landi.

Ráðherrarnir ganga fram hver af öðrum og láta að því liggja að þeir séu að leysa samfélagsvandmál. Það er þó ljóst að mismununin eykst, félagsleg vandamál aukast og ekki er hroki forkólfanna að minnka.

Standard og Poor: Svipa alþjóðafjármálaafla

Það vekur áhyggjur þegar Standard og Poor hækkar lánshæfiseinkannir íslenska ríkissins. Það vekur grun um að ríkisstjórnin sé að svíkja þjóðina til þess að tryggja alþjóðafjármálabröskurum gróða af fjárfestingum sínum.

Áhætta í hagkerfinu minnkar