Vel mælt hjá Þórunni

Árið 2008 ætti að vera kennslubókardæmi fyrir endurskoðun á íslensku stjórnkerfi og vinnubrögðum ráðherra.

Af því sem lesa má í skýrslum má ráða að ráðherrarnir hafi verið að auka völd sín umfram það sem stjórnarskrá heimilar en í henni eru ákvæði um störf stjórnarráðs.

Núverandi forsætisráðherra virðist hafa verið beinn þátttakandi í þessum vinnubrögðum enda hefur það verið áberandi eftir stjórnarskiptin að lítið hefur verið hróflað við ámælisverðum vinnubrögðum í stjórnarráði Íslands sem og hefur fengið umfjöllun þingnefndar sem forsætisráðherrann kallar áfellisdóm. 

Orðheppni Þórunnar hefur verið nokkuð í fjölmiðlum undanfarið en ég verð að gefa henni rós fyrir þessa frábæru myndlíkingu:

 „Á stundum hefur mér fundist að ráðherrar í ríkisstjórn Íslands séu eins og 12 trillukarlar sem hittast í kaffi tvisvar í viku, bera saman aflabrögð og horfur, standa saman gegn utankomandi áreiti eða ógnunum en eru jafnframt í samkeppni innbyrðis um aflann. Það fyrirkomulag kann að henta ef gæftir eru góðar og lítil misklíð í hópnum. Reynsla haustsins 2008 hlýtur að kenna okkur að slíkt fyrirkomulag stenst ekki gjörningaveður og getur leitt af sér úrræðaleysi og kerfislömun með hörmulegum afleiðingum fyrir land og lýð.“ 

Hressilegur málflutningur Þórunnar er kærkomin hvíld frá afburða leiðinlegum og illa undirbyggum málflutningi flestra stjórnmálamanna. Ég vil fleiri svona konur á þing. 

Lausafjárkreppan aldrei rædd

Ömurlegt viðhorf skólastjórans til þekkingarleitar

Ragnheiður Ríkharðsdóttir og Unnur Brá Konráðsdóttir láta bóka að frekari rannsókn á einkavæðingarferlinu við sölu ríkisbankanna skili samfélaginu engu.

Þessi yfirlýsing er birtingarmynd á sífelldri viðleitni Sjálfstæðisflokksins til þess að halda þjóðinni illa upplýstri og koma í veg fyrir lærdóm af mistökum. Þetta er sérstaklega til vamms fyrir Ragnheiði Ríkarðsdóttur sem er fyrrverandi skólastjóri.

Þótt yfirlýsing hennar afhjúpi vangetu hennar sem stjórnmálamanns getum við altjent glaðst yfir að einum skóla hefur verið forðað frá stjórnvisku hennar og frekar ömurlegu viðhorfi til þekkingarleitar. 

Einkavæðingarferlið bar öll merki þess sem aflaga hefur farið í íslensku samfélagi og jafnvel sumir sjálfsstæðismenn fölna við lestur skýrslu alþingis um framgöngu ráðherranna í því máli. Góð úttekt er gerð á þessu máli http://www.svipan.is/?p=11824.  

 

Ekki meirihluti fyrir rannsókn á einkavæðingu

Hótar löggjafarvaldinu

Viðbrögð Geir Haarde koma varla á óvart. Hann hótar þinginu með því að segja:

Ábyrgð þingmanna er mikil þegar kemur að því að beita ákæruvaldi í fyrsta sinn í sögunni, eins og nú hefur verið lagt til. Verði sakborningar sýknaðir mun það verða mikill áfellisdómur yfir störfum þingmannanefndarinnar og þingsins. Þeir þingmenn sem samþykkja ákæruna verða að vera reiðubúnir að horfast í augu við sína ábyrgð á því þegar öll kurl koma til grafar. 

Málflutningurinn er ekki einungis speglun á hinu viðtekna ofbeldi forystu Sjálfstæðisflokksins sem felst í hótunum heldur endurspeglar hann einnig rökleysu sem er algeng í herbúðum Sjálfstæðismanna. Geir Haarde heldur því fram að þing og þingnefnd eigi að hafa niðurstöðu dómsins fyrir fram tryggða. Hvað segir það okkur um viðhorf Geirs til réttarfars almennt? Það fer um mig velgja þegar ég hugsa til þess að rökhugsun á þessu plani hafi ráðið mikilvægum ákvörðum um efnahagsmál þjóðarinnar um langa hríð.

þá segir Geir einnig: 

Ella hefðu þeir alþingismenn sem skipa meirihlutann ekki haft leyfi til að leggja til við Alþingi að það samþykki ákæru því slíkt væri ekki í samræmi við íslenskar og alþjóðlegar réttarfars- og mannréttindareglur.

... en þetta er markverð yfirlýsing frá sjálfstæðismanni en flokkur hans hefur fram að þessu hunsað alþjóðlegar réttarfars- og mannréttindareglur þegar þær varða almenning. Það er margoft búið að dæma íslenska ríkið fyrir mannréttindabrot gegn almenningi fyrir erlendum dómstólum en Sjálfstæðismenn ypptu bara öxlum og héldu uppteknum hætti.  

Yfirlýsing Geirs um að þingmenn sem samþykkja ákæruna verði að vera reiðubúnir að horfast í augu við sína ábyrgð er hjákátleg í ljósi þess að hann telur sjálfan sig hafa fullt leyfi til þess að gera mistök sem stjórnmálamaður og telur það fjarri lagi að hann þurfi að sitja undir ábyrgð. 

Hrokinn virðist vera af stærðargráðu sem er nánast hafinn yfir mannlegan skilning. 

 Ég hefði aldrei getað ímyndað mér að nafn mitt yrði nokkurn tíma nefnt í sömu andrá og landsdómur eða að ég kynni að verða sakaður um að vanrækja störf mín þannig að varðaði við lög um ráðherraábyrgð...segir hinn fyrrverandi forsætisráðherra. 

Þarna fer hinn fyrrverandi forsætisráðherra sem nánast þurfi að bera út úr stjórnarráðinu eftir afglöp hans og kostaði allan almenning stóran hluta af búáhöldum sínum og tólum, með rétt mál. Það hefur örugglega ekki hvarflað að manninum í hrokafullri trú á eigin rétt til vegsemda að hann þyrfti að standa skil á vanrækslu sinni. 

En það er einmitt þessi blinda og ofstækisfulla trú stjórnmálamanna og þá sérstaklega þeirra sem hafa farið með völd í sjálfstæðisflokknum á eigin óskeikulleika sem hefur reynst  þjóðinni hættuleg. Landsdómur er því mjög mikilvæg lexía fyrir þennan menningarkima íslensks samfélags en þessi stétt manna telur sig nánast ósnertanlega og hafna yfir ábyrgð á eigin gjörðum, athafnaleysi og vangetu. 

„Röng niðurstaða“