Shit Ólína: svona getur maður ekki bullað

Fólk er að mótmæla vanhæfni þessarar ríkisstjórnar. Efnahagsástandið er staðreynd sem þýðir ekkert að mótmæla. Það er afleiðing af vangetu stjórnvalda og þægð þess við alþjóðagjaldeyrissjóðinn. 

Ekki er hægt að kenna aflabresti um þessa kreppu. Ástandið og reiði fólks er ekki afleiðing óviðráðanlegra lögmála heldur afleiðing þess að ríkisvaldið hvort sem um er að ræða í þessari ríkisstjórn eða hrunstjórninni er ekki að hugsa um velferð fólksins í landinu. 

Ég heyrð fólk segja á mótmælunum í dag að það vildi hreinsa út allt þetta gamla pakk á þinginu. Veruleikafirrta stjórnmálamenn sem fylgja biskupi sem ver kynferðisglæpamenn og étur snittur í sölum alþingis á meðan mótmæli með eggjakasti fara fram fyrir utan þingið.  

Lítil reisn var yfir alþingi Íslendinga í dag. Þingmenn sem setið hafa lengi á þingi hafa dregið skömm inn í sali þingsins.  

Ég tek undir gagnrýni fólksins fyrir utan alþingi í dag: Þjóðin hefur ekkert að gera með veruleikafirrta þingmenn. 

Verðum að standa saman sem þjóð

Ekki norræn velferð

Eitt af grundvallar prinsípum hugtaksins norrænt velferðakerfi sem Jóhanna svo gjarnan tekur sér í munn á tyllidögum er að tryggja velferð fjölskyldunnar.

Ríkisstjórnin sem kallar sig ríkisstjórn norrænnar velferðar og kennir sig við jöfnuð er nú að vega að fjölskyldum í landinu.

Ríkisstjórnin hefur þó látið sig varða velferð bankakerfisins sem nú er í eigu leynilegra aðila. 

Skattgreiðendur hafa lagt til hundruð milljarða til uppbyggingar bankakerfis sem afskrifar skuldir Halldórs Ásgrímssonar.

Börnin í landinu fá að blæða fyrir það hvernig ríkisstjórnin velur að verja skatttekjum ríkissjóðs.  

Barnabætur lækkaðar

Íslensk Þjóð: hreppsómagi alþjóðasamfélagsins

Það hefur verið sársaukafullt að horfa upp á að fjölskyldur á Íslandi eigi sér ekki málssvara í íslenskum stjórnmálum. Núverandi ríkisstjórn tók við kefli sjálfstæðisflokksins og gerði hagsmuni fjármálakerfisins að sínum en ýtti þjóðinni til hliðar eins og hreppsómaga sem pirrað hefur hana frá því að hún tók við völdum.

Ýmis fín orð hafa verið notuð til þess að friðþægja ómagann. Orð eins og aðlögunarsamningar, jafnvægi í ríkisfjármálum og endurreisn hafa verið notuð til þess að breiða yfir nauman skammtinn sem réttur hefur verið að ómaganum. En veisluhöldin hafa eigi að síður haldið áfram hjá þeim sem hafa aðgang að gnægtaborði valdaklíkunnar.

Nú er svo komið að fín orð og fögur fyrirheit ná ekki að svæfa hungurverki ómaganna. Harðræði landsfeðranna hefur tekið á sig svo öfgafullar myndir að hinir friðsælu eru farnir að láta frá sér skörp ummæli um ástandið.

Fáránleikinn hefur tekið sér heiðurssess á Alþingi Íslendinga. Tilburðir stjórnmálamanna til þess að færa hegðun sína í röklegan búning er ámátleg. Sjö af ráðherrum hrunstjórnarinnar sitja enn á alþingi og tveir þeirra í ráðherraembættum. Enginn þessara þingmanna sá sóma sinn í því að víkja af þingi við atkvæðagreiðslu um hvort stefna skyldi samráðherrum þeirra úr hrunstjórninni fyrir landsdóm. Þeir tóku sér vald dómara og sýknuðu samráðherra sína.

Jafnvel þótt framferði þeirra sé ekki ólöglegt er það eigi að síður merki um lágkúru sem ekki verður þurrkuð út með sorglegum tilburðum til þess að færa það í röklegan búning. Málatilbúningur valdastéttarinnar er lítt til þess fallinn að draga úr sársaukafullum aðstæðum þeirra sem bíða í röðum eftir mat; þeirra tuttuguþúsunda sem ekki hafa atvinnu og þeirra sem glíma við stökkbreytt lán. Málatilbúningur valdastéttarinnar nægir heldur ekki lengur til þess að fela óréttlætið sem færir þeim sem stuðluðu að falli þjóðarbúsins milljarði í gjafir í formi afskrifta, gjafakvóta og biðlaunasamninga.

Jakobína Ingunn Ólafsdóttir

Stjórnsýslufræðingur

Grein birt á smugunni í dag

Tjaldbúar yfirgefa miðborgina

Valdið hjá Jóhannesi í Bónus og Halldóri Ásgrímssyni

Með því að einkavæða bankanna á vafasömum forsendum og hunsa að byggja upp regluverk sem tryggði eðlilega viðskiptahætti færðu Davíð Oddson og Halldór Ásgrímsson völdin yfir efnahagslífi þjóðarinnar í hendur misyndismanna sem fengu ítök í fjármálakerfi þjóðarinnar. 

Núverandi ríkisstjórn hefur ekki haft vilja til eða ekki þorað að beita valdi sínu til þess að leiðrétta misgjörðir fyrri valdhafa. 

Íhaldssemi og getuleysi hefur einkennt þá ríkisstjórn sem nú er við völd. Þetta hefði í raun mátt sjá fyrir þegar völdin voru fengin tveim einstaklingum sem sátu í hrunstjórninni og höfðu sannað getuleysi sitt með þátttöku við að setja þjóðarbúið í þrot.

Leynd hvílir yfir því hverjir eru eigendur stærstu banka á Íslandi. Banka sem voru fjármagnaðir með skatttekjum ríkissjóðs og síðan afhentir einstaklingum sem fela sig á bak við skúffufyrirtæki og önnur fyrirtæki. 

Elín sem var einn af stjórnendum Landsbankans var ráðin sem forstjóri bankasýslunnar sem ætlað var að hafa umsjón með verklagi bankanna. Landsbankinn hefur nú afskrifað skuldir sem tengjast Skinney Þinganesi fjölskyldufyrirtæki Halldórs Ásgrímssonar.

Hvað segja þessir atburðir um það hverjir fara raunverulega með völdin á íslandi? 

Ekki hlúð að venjulegu fólki

Hver stjórnar Íslandi?

Fólk virðist loksins vera farið að átta sig á því að ekki er allt með feldu í bankakerfinu og íslenskum stjórnmálum. 

Davíð Oddson og Halldór Ásgrímsson hafa ásamt Geir Haarde og Finni Ingólfssyni hlotið sess í sögunni sem mennirnir sem leiddu hallæri yfir íslensku þjóðina í byrjun 21. aldarinnar. Eftir yfirtöku AGS á efnahagsmálum hafa Jóhanna og Steingrímur hlýtt ráðum sjóðsins. Með þau í þjónustu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins hefur almenningur á Íslandi átt sér fáa málsvara í stjórnun landsins.

Það er kominn tími til þess að almenningur spyrji hverjir eigi bankanna sem Steingrímur afhenti "erlendum lánadrottnum" samkvæmt ráði alþjóðagjaldeyrissjóðsins fyrir rúmu ári síðan. Ríkissjóður hafði lagt hundruð milljarða í bankanna af skatttekjum almennings. Á meðan fjölskyldur eru að missa heimili sín og blómleg fyrirtæki keyrð í þrot fær fyrirtæki tengt Halldóri Ásgrímssyni milljarða í gjöf frá bönkunum. Jóhannes í bónus fær einnig höfðinglegar gjafir frá bönkunum. 

Mikil leynd hvílir yfir málefnum bankanna en svo virðist vera að fjölmiðlarnir séu að rísa upp af langvarandi doða of farnir að leggja fram réttmætar spurningar. 

Gömlu stjórnmálaklíkunni virðist fyrirmunað að haga sér eins og siðuðu fólki sæmir en lágkúran náði sögulegu hámarki þegar að ráðherrar úr hrunstjórninni komu ekki auga á vanhæfi sitt við meta það hvort að ráðherrum í umræddri ríkisstjórn bæri að stefna fyrir landsdóm.  

„Fólk bíður eftir nýju afli“

Gamla Ísland í Keflavík

Í Keflavík ræður Sjálfstæðisflokkurinn enn ríkjum. Andi gamla sjálfstæðisflokksins svífur yfir vötnunum. Þar kaupa menn túrbínur fyrir tvo milljarða án þess að hafa fengið tilskilin leyfi til þess að taka slíkt apparat til brúks. Í þessum bæ er búningsklefi fyrir fótboltaliðið leigður fyrir 700.000 á mánuði. Eignir bæjarins hafa verið seldar en eigi að síður hafa skuldir bæjarins margfaldast.

Þróun fjármála bæjarins er lýsandi dæmi um þær hættur sem felast í því að sameignir og völd séu á forræði sjálfstæðismanna. Þetta tengist ekki hægri eða vinstristefnu. Ástandið má frekar rekja til þess að klíkan í stjórn bæjarins hefur verið upptekin við að græða og hygla að vinum sínum en láðst að huga að atvinnuuppbyggingu og velferðarmálum í bæjarfélaginu. Skammtímahugsun og dómgreindarleysi hefur ráðið för við stjórnun bæjarfélagsins rétt eins og dómgreindarleysi og skammtímahugsun réðu för við stjórnun landsmála. 

Sú tilfinning læðist að manni að stjórn bæjarfélagsins hafi átt von á því að gulli tæki að rigna af himnum einn góðan veðurdag. Hegðun þeirra markast af skeitingarleysi við bæjarbúa og trú á að tímabundin fix muni leysa vandann. 

 

Millistéttin missir húsin